________________
(૧૩૦) છે. આ ચિત્રાવલીજ આજે તમારું મૃત્યુ ઉપજાવત. પણ હરકત નહીં. તમારી ઈર્ષો પોતે જ તમને શીક્ષા કરશે.” એટલું કહી પેથડકુમારે કાંડા ઉપર વલપના આકારનું કંઈક માંગ્યું અને જળમાં કૂદી પડ્યો. વલપનો સ્પર્શ થતાં સર્પ પુન: વેલી રૂપે જ પ્રતીત થયા. જાણે એક દુઃસ્વમ આવી ગયું હોય તેમ સૌને લાગ્યું.
મારે એ વેલી નથી જોઇતી. પુરા પુણ્ય વિના આવાં સાધન પણ સર્પ સમાન બને છે એટલે એક ઉપદેશ જ મારે માટે બસ છે. મેં લોભ-લાલચથી અંધ બની તમને દુભવ્યા તે માટે મારું અંતર પશ્ચાત્તાપથી સળગી રહ્યું છે. તમે જે મારામાં અચળ શ્રદ્ધાવાળા છે તો આ ચિત્રાવેલી તમારી પાસે હોય કે મારી પાસે રહે એ બધું સરખું જ છે. પણ મને એ વાતનું ભાન ન રહ્યું. ગુંગના કહેવાથી ભરમાયો, આડે માગે દેરા અને તમારાં રાજભક્ત હૃદયને નકામાં વલોવ્યાં. ખુશીથી આ ચિત્રાવેલી તમે પોતે જ લઈ જાઓ.” મહારાજાએ એ પ્રસંગને એ રીતે ઉપસંહાર કર્યો. પેથડના પુણ્યબળની કસોટી થઈ. ગુંગ ઝંખવાણે પડી, રાજ્યની હદ ત્યજી ચાલી નીકળ્યો. પેથડ અને ઝાંઝણનાં માન-અકરામ તથા વર્ષાસન વગેરેમાં પણ પહેલાં કરતાં ઘણું વધારો થયો. પિતાપુત્ર, આ પ્રકારની કસોટીમાં ફહ મેળવી શક્યા તે માટે તેમણે અંત:કરણપૂર્વક જીનશાસનને અને શાસનદેવનો પણ ઉપકાર માન્યો.
