________________
( ૧૪૩ )
આગળ વધતા વધતા આખરે માંડવગઢના મુકુટ વગરના મહારાજા બન્યા છે એ વાત તેણે જ્યારે પહેલવહેલી સાંભળી ત્યારે તેનું અભિમાન ધવાયું. હેમુની પોતાની લાગવગ પણુ કંઇ જેવીતેવી ન હતી. દેવગીરીમાં બ્રાહ્મણ જાતિના એક આગેવાન તરિકે, તેમજ ત્યાંના મહારાજાના એક સલાહકાર તરિકે તેની પ્રતિષ્ઠા સુવિદિત હતી. પેથડની ઉન્નતિ તેને કઇ જ હાનિ કરી શકે તેમ ન હતી, પેથડની પ્રતિષ્ઠા તેના મામાં કઇ અંતરાય ઉપજાવી શકે એ અશકય હતુ. છતાં તે પેથડની કીર્ત્તિકથા સાંભળી અંદર ને અંદર સળગ્યા કરતા. ટ્વીલની દાઝ તે કાઇને કહી શકતા નહી, પણ તેથી તે તેનુ મનેાદુ:ખ ઉલટુ વૃદ્ધિ જ પામતું. તેણે જ્યારે સાંભળ્યુ કે પેથડકુમાર પોતાની અકળ લક્ષ્મી, ભારતવર્ષની ભૂમિને દેવમ ંદિરો વડે શણગારવામાં વાપરી રહ્યો છે ત્યારે તેણે નિશ્ચય કર્યા કે દેવગિરિની ચાર દિવાલાની મ્હાર ગમે તેમ થાય, પણ ખુદ દેવિગિરમાં તે જૈનશાસનનુ એક પણુ મ ંદિર બાંધવા ન દેવુ સમસ્ત બ્રાહ્મણ જાતિ આ નિશ્ચયમાં તેને સહાયક થવા તૈયાર હતી.
ધર્મ ઘાષસૂરિજી પાસે એક દિવસ આ વાત નીકળી. હેમું પ્રધાન જૈનાના મ્હાટા દ્વેષી છે અને દેવગિારને વિષે એક પણ જૈન મંદિર ન બાંધવા દેવાના તેના મક્કમ નિશ્ચય છે એ વાત સાંભળતાં જ સૂરિજીએ મંદ હાસ્ય કર્યું. બ્રાહ્મણેા અને જૈનો વચ્ચે ઘણા લાંખા સમયથી એક પ્રકારના વિવાદ ચાલ્યા આવે છે એ તેઓ જાણતા હતા. ઘણેખરે સ્થળે બ્રાહ્મ
