________________
(૮૩) આવતી.” પેથડની આ પ્રકારની ભદ્રિકતા જોઈ મહારાજે પોતાની પરમ પ્રસન્નતા દાખવી અને કહ્યું કે –
જે પોતાની મહત્તા સમજી શકતા નથી તે જ વખત જતાં મહાન થાય છે. પિથડને આજે પિતાની ભાવી મહત્તાનું ભાન નથી. એ તેની નિરભિમાનતા સૂચવે છે. દેદા જેવા ધાર્મિક પિતાના પુત્રને જ એ ભદ્રિકતા શોભે. તેના હાથની રેખાઓ ઉપથી તેમજ બીજાં લક્ષણો જોતાં હું ખાત્રીથી એમ માનું છું કે આજને એ કંગાળ પેથડ ભવિષ્યમાં એક નામાંક્તિ પુરૂષ થશે. તેની કીર્તિ દશે દિશામાં ફરી વળશે. જેઓ આજે તેની સામે જોઈ છુપું છુપું હસી રહ્યા છે તેઓ તેની મહેરબાની મેળવવા મથશે.” આચાર્ય મહારાજની આ વાણું સાંભળી ઘણાખરા વ્યવહારીયા તાજુબ બન્યા. શ્રી ધર્મઘોષ સૂરિજી જેવા પુરૂષને મુખે અતિશયોક્તિ કદાપિ ન હોય એવી તેમને પુરેપુરી શ્રદ્ધા હતી, થેડી પળે પહેલાં જે પેથડ પ્રત્યે કરૂણ અને કટાક્ષ વહેતાં તે પલટાઈ ગયા. પેથડની સામે સા ભક્તિભાવ ભર્યા આહૂલાદ પૂર્ણ હૃદયથી નીરખી રહ્યા.
આપનું વચન મારે પ્રમાણ છે !” એમ કહી પેથડકુમારે ફરી હાથ જોડ્યા. સૂરીજી મહારાજે વિધિપુર:સર વ્રતસ્વીકારનો પાઠ ઉચાર્યો, અને વખત વીતતાં સભા પણ વિસર્જન થઈ.
પિતાના વર્તમાન અને ભાવીને વિચાર કરતા પેથડ ઘેર પહોંચે. એ વખતે તેની પત્નિ-પ્રથમિણું કંઈ ઉંડી
