________________
(૯૫) પૂછી અતિથિનું દુઃખ તાજું કરવાનો પ્રયત્ન ન કર્યો. હોટે ભાગે ધંધા અર્થે જ આવા યુવકે માંડવગઢમાં આવે એમ તેમણે માની લીધું.
આ ભાઈને માટે એક જૂદો ઓરડે કાઢી આપજે. અને તેઓ અહીં રહે ત્યાં સુધી તેમને જમવા–કરવાની વ્યવસ્થા પણ આપણું રડે જ રાખજે.” પેથડની રૂબરૂમાં જ શેઠે પોતાને મુનિમને આજ્ઞા કરી.
પેથડની આંખમાં ઉપકારનાં આંસુ ઉભરાયા. શેઠે તેજેયા, પણ જાણે કંઈ બન્યું જ નથી એ દેખાવ કર્યો. થોડીવાર રહીને કહ્યું –“અતિ શ્રમને લીધે થાકી ગયા હશો. સ્નાનપૂજા આદિથી નિવૃત્ત થઈ ઘડીભર આરામ લ્ય.”શેઠ સીધા અંત:પુર તરફ ગયા અને પેથડ એકલો પડે. “હું કોણ છું–કેમ આવી ચડ્યો છું અને કેટલું રોકાવાનો છું” એ વિષે તે મને પ્રશ્ન સરખો પણ ન કર્યો, છતાં મારે માટે વ્યવસ્થા કરવામાં તેમણે એક પિતાના જેટલી વત્સલતા બતાવી આપી.” પિથડના દીલમાં અસંખ્ય પ્રકારની કલ્પનાઓ થવા લાગી.
બીજી તરફ ધનદત્ત શેઠ અંતઃપુરમાં ગયા અને ત્યાં રહ્યા રહ્યા તેમણે પોતાની પત્નિ દ્વારા પ્રથમણિના ધસુકુળ વિષે કેટલીક હકીકત મેળવી લીધી, એટલું જ નહીં પણ અહીં કેવા સંયોગોમાં તેમને આવવું પડયું છે તે પણ જાણી લીધું.
દેદાશાહ જેવા ઉદાર ને શ્રીમંત પુરૂષને પુત્ર આજે વખાને માર્યો, માત્ર ઉદરનિર્વાહ અથે રઝળી રહ્યો છે તે સાંભળી
