________________
( ૧૦૨ ) “અલ્યા વાણુયા! કંઈ બહુ રાઈ ભરાણું છે કે શું? તારે ત્યાં બીજા કરતાં સારું ઘી વેચાય છે એનું ધમક ચડયું કે? મહારાણાને ફર્યાદ કરીશ તે બીજી જ સવારે ગાંસડાપોટલાં બાંધીને ચાલી નીકળવું પડશે! મહારાણાશ્રીની દાસી એટલે કેણ તેને તને કંઈ ખ્યાલ છે? દાસીઓ અને દાસે જ સની મહેાટી ઉથલપાથલ કરી શકે છે.” દાસીએ દમામથી પોતાનું કામ કઢાવવા ઈચ્છયું.
ઝાંઝણ એમ દમામથી ગાંજી જાય તેવો ન હતે દુઃખ-કષ્ટ, રાજકોપ શું છે તે જાણતું હતુંજેને પોતાના બાહુબળ ઉપર નભવું છે તે તે રાજા-મહારાજા તે શું પણ મહેતા ચમરબંધીની પણ પરવા ન કરે એમ તે પેથડકુમારના શિક્ષણ માંથી શીખ્યું હતું. મહારાણા કે તેમની દાસી ગમે તે હોય, પણ દુકાનમાંની વસ્તુ વેચવી કે નહીં તે માટે પોતે કુલ મુખત્યાર છે એવું આત્મમાન તે ધરાવતા હતા. દાસીના પ્રકોપથી તેનું રૂંવાડું ન ફરકયું.
“મહારાણાતે ઠીક, પણ એમના એ મહારાણા હોય તે જઈને કહે કે ઘીના કંઈ ઝાડ નથી કે માગે એટલે તરત મોકલી દેવાય ! ઘીના પચ્ચી-પચાસ ઠામ પડ્યા હોય તેમાં રાજાને લાયક થી કર્યું છે તે તપાસતાં થોડીવાર પણ થાય અને એવું ઘી ન હોય તે ના પણ પાડવી પડે. એમાં પેટે દમામ શું કામને? ઝાંઝણની આંખમાં મસ્તી માતી ન્હોતી. તેના વાક બુદ્ધિમાન ને છાજે તેવાં હતાં, પણ વિદ સિવાય બીજે કંઈ આશય ન હતા.
