________________
(૧૦૬ ) પિતાજી! આપ નિશ્ચિત રહેશે. હું બરાબર ખુલાસે કરીશ અને મને ખાત્રી જ છે કે મહારાણાશ્રી જે બુદ્ધિમાન હશે તે મારી આ કહેવાતી ભૂલ બદલ મને શિરપાવ આપ્યા વિના નહીં રહે. ” પેથડના આશ્ચર્યને પાર ન રહ્યો. પુત્રના લક્ષણ પારણામાંથી જ તે જાણતો હતે. છતાં પિતાનું સ્નેહ દુર્બળ શરીર અનેક આશંકાઓથી છવાઈ રહ્યું
જોત જોતામાં તેઓ રાજમહેલ પાસે આવી પહોંચ્યા. મહારાણાશ્રી, રાજ્યના મુસદીઓથી વિંટળાઇને એક ગાદી ઉપર શાંતિપૂર્વક બેઠા હતા. ઝાંઝણકુમારે પ્રથમ પ્રવેશ કરી અતિ વિનિતભાવે રાજાને અને આસપાસની સભાને પ્રણામ કર્યો.
મહારાણાના અંતરમાં પ્રકેપ કે આવેશનું યુદ્ધ ન હતું. તેમની શાંત મુખમુદ્રા ઉપર રાજવટને શોભે એવી ગંભીરતા રમી રહી હતી. ઝાંઝણને, મેલાંઘેલાં કપડામાં હાજર થએલો જોઈ મુસદ્દીઓ પણ આશ્ચર્ય પામ્યા. આની મહારાણાને એકા એક શું જરૂર પડી હશે તેની તેઓ ૫ના કરવા મંડ્યા. એટલામાં તે રાજાજીએ પોતે જ સહેજ હાસ્ય સાથે ઝાંઝણને પૂછયું:–“ આજે દુકાને તે જ ઘી ન આપવાની હઠ પકડી હતી ને?”
જી. હા.” છોકરાના એ શબ્દો, શબ્દોમાંની નિર્ભયતા અને નિખાલસતાને લીધે સભામાં ગુંજી રહ્યા.
“કારણ?” “ખરેખર જ આપ કારણ સાંભળવા માગે છે? જે
