________________
( ૧૨૨ )
-66
કાનના કાચા હૈાય છે એ સિદ્ધાંતના ગુંગે પણ લાભ લીધેા. એક દિવસે મહારાજાને આનંદમાં વાર્તાવિનાદ કરતા જોઇ ગુગે પેાતાના પ્રપંચના શસ્ત્ર સજ્યા અને ધીમેથી રાજાને સખેાધીને કહ્યું કે:- આપણા પેથડમંત્રી પાસે ચિત્રાવેલી નામની એક અદ્દભૂત વસ્તુ છે એના પ્રતાપે તે એક જ ઘડામાંથી જોઇએ તેટલું ઘી મેળવી શકે છે. તેને તે વસ્તુ આપણા જ રાજ્યની એક ભરવાડણ પાસેથી પ્રાપ્ત થઇ છે. ખરૂ જોતાં તા એ વસ્તુ રાજયની જ ગણાય અને આપના જેવા ઉદાર નરેશના મહેલમાં જ શાલે. પણ પેથડમત્રી એવા પાકા છે કે કાઇને એ વિષે કંઇ વાત સરખી પણ નથી કહેતા. ઘીના હાજ ભરાવી આપની ઉપર જાણે મ્હાટા ઉપકાર કર્યો હાય એમ તેમણે આડકતરી રીતે સૂચવ્યુ, પણુ આપના પ્રતાપે જે ચિત્રાવેલી તેણે પ્રાપ્ત કરી છે તે સંબ ંધે ઉપકાર કે આભારનું એક વેણ તેણે કઢિયે કહ્યું છે ? પાસે ચિત્રાવેલી હાય તેા એવાં અદ્દભૂત કાર્યો તે ખાળક પણ કરી શકે ? વાણીયાએ મનના કેટલા મેલા હોય છે તે આ એક જ દાખલા ઉપરથી જણાશે.” ગુંગાનું છેલ્લું વાક્ય રાજાને બહુ અપ્રિય લાગ્યુ. પેથડમ ંત્રી મનના મેલા હાય એ માનવા અને સાંભળવાની તેના અંતરાત્માએ ચેાખ્ખી ના પાડી.
ગુગે એ સ્થિતિ નીહાળી. તેની ખાજી, સ્હેજ પલટી. “ લેાકેા તે ભાતભાતની વાતા કરી રહ્યા છે. ગામને મ્હાઢે કઇ ગરણું થાડું જ મંધાય ? પેથડમત્રી જેવા પુરૂષના અછતા ઢાષા આલવા એ કોઈને પણ ન શાલે. તે ગમે તેવા હાય,
