________________
(૧૨૭) અસ્થાને છે. મહારાજાને તમે પરમ આત્મીય જેવા જ લાગે છો અને લાગશે. હું જરા ઉતાવળીયે છું એટલે વચમાં બોલી ઉઠ્યો. મારા એ દુર્ગણને તમે બધા નભાવતા આવ્યા છે તેમ આ વખતે પણ નભાવી લો. બાકી મહારાજાની ઈચછાને જ મિં પડઘે પાડ્યો છે. ચિત્રાવેલમાં એવી મોટી બી સાત પણ શું છે?”
વન-વગડામાં રઝળતી વેળા ઘણા ઘણા પ્રકારની વેલીઓ નજરે ચડે છે. પણ પરીક્ષા વિના કેમ કળી શકાય કે આ ચિત્રાવેલી જ છે? એક વાર બરાબર જોઈ લઉં તે બીજી વાર એાળખવામાં કંઈ મુશીબતન પડે” મહારાજાએ પોતાની લોભવાત્તને છુપાવી.
પેથડને એ બચાવ હસવા સરખો લાગે. મહારાજા પિતાની લેભ-વાસના શા સારૂ છુપાવતા હશે ? તેણે કહ્યું —મહારાજ ! ચિત્રાવેલી એ કંઈ ઠેકઠેકાણે નથી ઉગી નીકળતી. એ તો કોઈ મહા પુણ્યશાળીને જ પૂર્વકર્મના ભાગ્યોદયે પ્રાપ્ત થાય છે. અને પ્રાપ્ત થવા છતાં ય તેની કીમત પણ કઈ વિરલા જ કરી શકે છે. એ વેલી નથી, પણ જીવત ભાગ્યબળ છે. જેને મળવાને તે નિમાયેલી હોય છે તેને તે ઘેર બેઠા આવી મળે છે અને જેના ભાગ્યમાં નથી હોતી તેને તે તે ઉલટી દુઃખદાયક થઈ પડે છે, છતાં આપને તે જોઈતી જ હોય તો હું આપની પાસે ધરવા તૈયાર છું. મારા ભાગ્યમાં હશે તો મને એ કરતાં પણ અધિક ફળદાયક સિદ્ધિ મળી રહેશે.”
“બરાબર છે. મહારાજા કરતાં વિશેષ ભાગ્યશાલી જીવ
