________________
( ૧૨૫) મલિનતા પથરાયેલી હતી. થોડી ક્ષણે પર્યત સૈ ગુપચુપ બેસી રહ્યા.
“આપને એટલા માટે બોલાવવા પડ્યા કે મહારાજા સાહેબ, આપની પાસે જે ચિત્રાવેલી છે તે માત્ર નીરખવા માગે છે.” પિતાની ઉપર જ ક્રોધ કરતા હોય તેમ બોલ્યા “કેવી ગંભીર ભૂલ? આપને બોલાવ્યા તે જ વખતે સાથે સાથે ચિત્રાવેલી લાવવાનું પણ કહેવરાવ્યું હોત તો કેવું સારું થાત ? એ સરતચૂક જ થઈ ગઈ આ ઉતરતી અવસ્થામાં હવે મગજ નબળું પડી ગયું છે-અહુ લાંબી વાત યાદ પણ નથી રહેતી.” ગંગા પ્રધાને પહેલે જ દાવ ફેંકો. તેને ખાત્રી હતી કે તેમાં જીત તે પિતાની જ થવાની હતી.
ગુંગની આ ઉદ્ધત માગણીને શું જવાબ વાળવે એ તત્કાળ પેથડને ન સૂઝયું. તેણે મહારાજના મોં સામે શુષ્ક દ્રષ્ટિએ નીહાળ્યું. મહારાજા પણ તેની સામે ન જોઈ શક્યા. લજજા કે સંકોચના માર્યા તેઓ નીચે જ જોઈ રહ્યા હતા.
ચિત્રાવેલી? મહારાજશ્રી જેવા માગે છે ! તેઓ માલેક છે–સર્વસ્વ તેમનું જ છે–તેઓ ગમે ત્યારે જોઈ શકે છે!” જવાબ તો આપ જ જોઈએ એમ માની પેથડે અર્થહીન ઉદ્ગાર કહાડયા.
મહારાજા એમ માને છે કે એવી સિદ્ધિઓ વાયાભાઈને ત્યાં હોય તે કરતાં તે એક ક્ષત્રિય રાજવીને ત્યાં અધિક શેભે! એની સાર્થકતા પણ વાણુયાના ઘર કરતાં
