________________
( ૧૧૫) પિતે એ વાત ન કાઢી. માત્ર એટલું જ કહ્યું કે હવે અમારે જવાને વખત ભરાઈ ગયું છે. અમને વેળાસર અહીંથી રવાના થવાની પરવાનગી મળવી જોઈએ. ” પેથડકુમાર તેમની ઠંડી રીત ઉપરથી, તેમના મનનો આઘાત માપી ગયો. બહુજ આગ્રહ કરીને માંડ માંડ એક અઠવાડીયું વધુ રોકાવાનું તે સમજાવી શક્યો. એક અઠવાડીયામાં કંઈ ખાટુંમોળું થોડું જ થઈ જવાનું હતું એમ વિચારી મહેમાને રોકાયા.
હવે એક અઠવાડીયાની અંદર પેલી અસર ભુંસી નાખવાને પેથડકુમારે નિશ્ચય કર્યો. સમય ટુંકો હતો, શંકા વાલેપ જેવી હતી, છતાં પેથડકુમારે પોતાની બુદ્ધિ અને ભાગ્ય ઉપર શ્રદ્ધા રાખી એ કાર્ય હાથમાં લીધું.
બીજે દિવસે પિતા-પુત્ર, અર્થાત્ પેથડ અને ઝાંઝણ કુમાર વચ્ચે નીચે પ્રમાણે વાતચીત થઈ:–
કાન્યકુજના મહેમાને નિરાશ થઈ ગયા છે. વિજયસિહદેવે, શરીર પરથી નીતરતું તેલનું એક ટીપું, પાછું અંગ ઉપર મસળી દીધું એટલાજ ઉપરથી તેમણે રાજાને કંજુસ-કૃપણ માની લેવાની ભૂલ કરી છે. આપણી ફરજ છે કે એ ભૂલ ધોઈ નાંખવી. મને પિતાને એ વિષે કંઈ ચક્કસ વિચાર નથી સૂઝત. ” પેથડે સંક્ષિપ્તમાં વાતને મર્મ કહી સંભળાવ્યું.
“માત્ર બહારનો આચાર જોઈ, સ્વભાવની પરીક્ષા
