________________
(૧૦૦) તેને ઘી-તેલની દુકાન ભલે તુચ્છ લાગે, પણ પૂર્વકાલીન જે શ્રીમતેએ લાખો રૂપિયા પ્રમાણિકપણે ઉપાજી, ધર્મ અને પરોપકારનાં અનેકાનેક ચિરસ્મરણીય દ્રષ્ટાંત પુરાં પાડયાં છે તેઓમાંના મ્હોટા ભાગે આ જ રીતે ન્હાના-નજીવા ગણાતા ધંધા વ્યાપારમાંથી જ પુષ્કળ સંપત્તિ પેદા કરી છે. વસ્તુત: કેઈપણ ધંધો જે પ્રમાણિકપણે કરવામાં આવે છે તે સિદ્ધિને જ આપનારે થઈ પડે છે. જેને પોતાના બળ–બુદ્ધિ અને પ્રારબ્ધને વિકાસ સાધવો છે તેમને મન ન્હાનામાં ન્હાને ગણાતો ધંધો પણ આવકારદાયક જ હોય છે. પેથડે થી ની દુકાનમાં પણ એવી સરસ પ્રતિષ્ઠા જમાવી કે ધીમે ધીમે તેનું નામ શહેરવાસીઓની જીભ ઉપર રમી રહ્યું. માંડવગઢમાં તે “લુણુ વાણુ” એ ઉપનામથી ઓળખાવા લાગે. હવે તો શ્રીમતે અને રાજપુરૂષો પણ નિશ્ચિત મને પેથડની દુકાનેથી જ ઘી ખરીદવા લાગ્યા છે. એક સામટું ઘી ખરીદવું તેના કરતાં લુણીયા વાણીયાને ત્યાંથી રેજ તાજું ઘી મંગાવવામાં તેમને કંઇક વિશેષ સ્વાદ અને સગવડ જણાય છે.
ઝાંઝણ પણ ઉમર લાયક થઈ ગયેલ છે. ધનદત્ત શેઠ ની કાળજી પણ ઘણીખરી ઓછી થઈ ગઈ છે. ખાનગીમાં પિતાના મિત્રને ધનદત્ત શેઠે વારંવાર કહ્યું છે કે-“આ પેથડને તમે સામાન્ય વ્યાપારી ન સમજતા. તેનામાં કઈક એવું તેજ છે કે જેને લીધે તે વખત જતાં માંડવગઢનું નામ અમર કરી જશે. ” પણ હજી એ વખત નથી આવ્યું. પેથડ દુકાનનું ઘણુંખરૂં કામ ઝાંઝણને માથે જ રહેવા દે છે.
