________________
(૮૪) ગ્લાની ચિંતામાં, તેના આગમનની જ રાહ જોતી બેઠી હતી. આજે છેલ્લા કેટલાય દિવસ થયાં તેમને માત્ર એક જ વખત આહાર કરવાની અને એટલેથી જ સંતોષ માનવાની ફરજ પડી હતી. પ્રથમિણે એક ધનિક પિતાની પુત્રી હતી. પેથડની જેમ તે પણ સુખ અને વૈભવમાં ઉછરી હતી. તેણુએ ધાર્યું હોત તે તે પોતાના દુઃખી-દરિદ્ર પતિને ત્યાગ કરી પિતાને ત્યાં જઈને રહી શકી હોત. પણ તેનું હૃદય સંસ્કારી હતું પતિના સુખ-દુ:ખમાં ભાગ લઈ, પોતાના નારી જીવનને સાર્થક કરવાના ઉચ્ચ આદર્શ ધરાવતી હતી. વિવિધ સંકટો વેઠવા છતાં તેણીએ એ વિષે પોતાના પતિને કે કઈ સગાં-સંબધી ને પણ ફર્યાદને એક અક્ષર સુદ્ધાં કહ્યો નથી. તે પિતાના આત્માને જ સંબોધીને કહેતી કે “દુ:ખના દિવસે જેણે નથી વેહ્યા તે વસ્તુત: સુખનું મુલ્ય ન સમજી શકે. દુ:ખ એ તે દેવના આશિર્વાદ ગણાય. મૂખ–મૂઢ આત્માઓ જ દુઃખના તાપને અનુભવી હતાશ બની જાય છે. દુઃખ-ઉપાધી અને સાંસારિક વેદનાઓની ભઠ્ઠીમાંથી જેઓ હસતે મુખે પસાર થઈ શકે છે તે જ સુખને સાચે રસાસ્વાદ ગવી શકે છે.” અથાર્ત ગરીબાઈની મહત્તા તે સમજતી હતી. છતાં આજે પતિદેવ આવે ત્યારે તેમના થાળમાં શું ધરવું તેના વિચારમાં તે ગરકાવ હતી. પેથડે એ ચિંતાતુર–પ્લાન વદન નીહાળી એક દીર્ઘ નિ:શ્વાસ મૂકો. ઘેર આવતાં જ તેને યાદ આવ્યું કે આજે ઘરમાં અનાજ નથી. વ્યાખ્યાનમાં બેસી રહે વાથી તે અત્યાર સુધી પિતાની સ્થિતિ ભૂલી ગયે હતે.
