________________
( ૭ ) સહચરીનું મરણ થતાં તેની આંખમાં અવનવું તેજ સ્કુયું. પોતે તેને દશે દીધું છે–વગર કહો વિશ્વાસઘાત કરીને આટલે દૂર નીકળી આવ્યું છે એ વિચારે તે મુંઝાયે.
કેણ જાણે એ તર્ક અને ચિંતાના ઘેનમાં કેટલો સમય નીકળી ગયું હશે તેનું તેને ભાન ન રહ્યું. થોડી વારે તપોવન જેવા ઉદ્યાનમાં એક આંટો મારી પેલા ગીરાજ ત્યાં આવી પહોંચ્યા.
“અજાણ્યા ઘરને આહાર અને અજાણ્યા ફળ-ફૂલને ઉપયોગ શ્રાવકથી ન થઈ શકે એ હું જાણું છું, અને એટલીજ માટે મેં તમારા નાંદુરી ગામના એક વહેવારીયાને ત્યાંથી આ થાળ મંગાવી લીધું છે. તમારે હવે બીજી કોઈ જાતના વિકલ્પ ઉપજાવી દુ:ખી થવાની જરૂર નથી.” ગીના આ સાદા આધાસનમાં પણ મધુરતા અને સમભાવના ભરી હતી.
દેદાશાહને પણ હવે વધુ વિલંબ કરવાનું ઉચિત ન લાગ્યું. તેમણે એક શુદ્ધ શ્રાવકને છાજે તેવી રીતે નિરાંતે બેસીને ભોજન કર્યું. યોગીરાજ પણ તેની વિવેકશીલતા, આચારપ્રિયતા અને સ્વાભાવિક મૃદુતાનિહાળી વધુ પ્રસન્ન થયા. | ભજન વિગેરેથી નિવૃત્ત થઈ દેદાશાહે એક વૃક્ષની શીતળ છાંય નીચે શરીર લંબાવ્યું. જોતજોતામાં તે ઘસઘસાટ ઉંધી ગયે. ત્રણ-ત્રણ દિવસનો થાક અને ચિંતાને એકી સાથે બદલો વાળવાને હાય–જાણે કઈ ભારે કરજમાંથી છુટકારે થતો હોય તેમ તે શાંત નિદ્રામાં પડ્યો. ખરેખર આજે
