________________
( ૭૦ ) પણ દેદાશાહ તે આજે ભૂતકાળમાં જ જીવે છે. વિમળાની નિર્મળ મમતાં, દરિદ્ર અવસ્થામાં બતાવેલ ધેય, હજારે પ્રકારે વહેતી તેણીની માતૃ ભાવના વિગેરે આજે ભરવસ્તીમાં પિતાને એકલો પડી ગયો હોય એમ માને છે.
વખત જતાં એ શોકમયદિવસ પણ આવી લાગે. પહેલાને વજ જેવા અંગવાળે દેદાશાહ આજે પથારીમાં સૂતો છે. એક વખતે પોતાની હાથી નાદુરીના સૈનિકેમાં યુદ્ધનો રસ રેડનાર દેદાશાહ આજે પિતાના હાથથી પાણી પીવાને પણ અશક્ત બન્યું છે, એક વખતે બબ્બે ગાઉ સુધી અતિથિઓને આવકાર આપવા–મુનિ મહારાજાઓનું સ્વાગત કરવા જનાર દેદાશાહ સાવ દુર્બળ બની બેઠે છે. એટલું છતાં મુખમાંથી એક પણ નિ:શ્વાસ કે એક પણ કઠેર ઉદ્દગાર બહાર પડ્યા નથી. સમતા અને ધીરતાની મૂર્તિ સમા દેદાશાહ જીવનની સંધ્યાનાં રંગ ઝીલી રહ્યા છે. - પેથડકુમારના મોં ઉપરને ઉત્સાહ પણ ઓસરી ગયે છે. એક તે માતાનું મૃત્યુ તે હજી ભૂલી શક્યા નથી, એટલામાં પિતાના જીવન ઉપર કાળનો વિકરાળ પજે પ્રસરેલો જોઈ તે હિમ્મત હારી બેઠો છે.
પેથડ! હવે તું ઉમ્મરલાયક થયા છે. સંસારનાં ટાઢતડકા જેવાં અને છતાં આત્માને સંપૂર્ણ નિર્મળ રહેવા દે એ જવાબદારી તારે સંભાળવાની છે. સંપત્તિ તે આજે છે અને કાલે કોણ જાણે ક્યાંયે ચાલી જશે. પણ જો તે ધેર્યસાહસ
