________________
(૭૮) રૂપ, તપને અને જ્ઞાનને મદ પણ નહીં કરવાને શાસ્ત્રકારોએ સ્પષ્ટ શબ્દોમાં આદેશ કર્યો છે. આજે જે દરિદ્રપણાને લીધે શેરીની ધૂળમાં આળોટે છે તે જ પુરૂષ આવતી કાલે પુણ્યપ્રભાવવડે કરીને સાત મહેલની અટારીએ નહીં વિરાજે એમ કેણ કહેવાને સમર્થ છે? ચડતી-પડતી એ તે સંસારને સ્વભાવ જ છે. ચડતીમાં ફુલાઈ જવું અને પડતીમાં દબાઈ જવું એ કાયરતા છે–પુરૂષાર્થ નથી.”
પિથડ તરફ અમીભરી નજર કરી આચાર્ય મહારાજે કહ્યું:–“શ્રીમતી અને આડંબરીજ વ્રત લઈ શકે એવો નિયમ નથી. જે ધર્મમાં એ પક્ષપાત રહેલે હેય તે ધર્મના નામને પણ લજવે છે. જીનશાસન તે સાગર જેટલું વિશાળ છે. એ દર્શનમાં શ્રીમંત કે ગરીબના ભેદ ન સંભવે. તમે કદાચ આજે ગરીબ હે તેથી શું થઈ ગયું ? તમારામાં જે અનંત સામર્થ્ય છે તેની પાસે લક્ષ્મીવંતને વૈભવ કંઈજ હિસાબમાં નથી. તમે જે વખતે તમારા સામર્થ્યને ખીલવશે તે દિવસે આખું વિશ્વ તમારે પગે પડતું આવશે. કાયરે જ દીનતાવાળી દશા અનુભવી પિતાને કંગાળ માની લે છે. આત્મા કઈ દિવસ કંગાળ નહતા અને આજે પણ નથી. તમારે શરમાવાની કંઈ જ જરૂર નથી. તમે પુષ્કળ સંપત્તિના સ્વામી છો એમ માને અને વ્રત લઈ તમારું આત્મકલ્યાણ ચિંત.” આચાર્ય મહારાજના શબ્દોએ પેથડકુમારના અંતરમાં ઉંડી અસર કરી. શબ્દોમાં વહેતું વાત્સલ્ય તે જોઈ શકે. તે ત્યાંથી ઉઠ અને ધીમે ધીમે આચાર્ય મહારાજની સમિપે પહોંચ્યો.
