________________
( ૭૬ ) આચાર્ય મહારાજની સમિપે જઈ કંઈ પ્રાર્થના કરવા જેવું હતું જ નહીં. તે તે છાને માને પોતાના સ્થાને જ બેસી રહ્યો.
આ વખતના પેથડકુમારનો દેખાવ પણ કેટલે કંગાળ હતો? ગર્ભશ્રીમંતાઈનું આછું નૂર તેના વદન ઉપર તરવરતું હતું, છતાં એકાંત દરિદ્રતાને લીધે મલીનતાએ તેની ઉપર પિતાને કાબુ જમાવી દીધું હતો. બારીકાઈથી જેનારને પેથડની આંખમાં કંઈક અસાધારણ જતિ જરૂર દેખાય, પણ એ જોવાની કેઈને ફરસુદ ન હતી. તેના ફાટલાં-તૂટલાં કપડાં, હાથે-પગે ચૂંટેલી રજ અને તેની અતિ નમ્રતા કેને કંઈ જ ખ્યાલ ન આપી શકી કે આ પેથડકુમાર એક વખતના કુબેર ભંડારી જેવા દેદાશાહને એક વારસદાર છે. તેમને તે એમજ લાગ્યું કે આ કોઈ ગરીબ કુળને સંતાન છે અને તેનામાં એક કુટી બદામ જેટલી પણ કીસ્મત નથી. ખરેખર સંસારીઓ બાહ્ય દેખાવને જ સર્વસ્વ માની પોતે છેતરાય છે અને બીજાને પણ ભ્રમમાં ફસાવે છે. પેથડકુમારના બાહ્યદને શ્રોતાઓના દીલમાં કંઈ સારી અસર ન કરી. આચાર્ય મહારાજનું લક્ષ પણ તેના તરફ ન વળ્યું.
એટલામાં એક શ્રાવક બોલી ઉઠ્યો:–“કૃપાળુ ગુરૂદેવ! સૈને વ્રત-નિયમ આપે છે તે પેલા ભાઈ દૂર રહ્યા રહ્યા ક્યારના વિચાર કરી રહ્યા છે તેમને કેમ વ્રત નથી આપતા ?” પેથડકુમાર તરફ આંગળી ચીંધતાં જ સો શ્રેતાઓનું ધ્યાન તેની તરફ ગયું. પેથડકુમાર મનમાં ને મનમાં જ શરમાઈને સમસમી રહો ! તેને થયું કે આવી હાંસીને પાત્ર બનવું
