________________
અને સેવા–શશ્રષામાં કંઈ ખામી ન રહેવા દીધી. પરંતુ તેણુના જીવનની ક્ષણે ગણાઈ ચુકી હતી. વિશુચિકાને વ્યાધિ વસ્તુત: મૃત્યુના દૂતને માર્ગ સાફ કરી રહ્યો હતે.
તેણીએ પેથડકુમારને પિતાની પાસે બોલાવ્યા. ઝાંઝણને હાલથી દુર્બળ હાથવડે છાતી સરસે ચાં, જીદગીભરના અનુભવોને સાર ભાળતી હોય તેમ તેણુએ પેથડને સંબોધીને કહ્યું કે “બેટા! લક્ષમી અને વૈવનના મટે ભલભલાઓને ઉન્મત્ત બનાવ્યા છે. આપણે ત્યાં તારા પિતાના પુણ્યપ્રતાપે લક્ષમીની મહેર વતી રહી છે. પણ તે પહેલાં અમે કેટકેટલી મુશીબતો વેઠી છે, કેટકેટલાં વનવગડામાં આથડયા છીએ તેની તે તને કલ્પના પણ ભાગ્યે જ આવી હશે. પણ એ બધે ઇતિહાસ કહી તારા આત્માને નહીં દુભવું. તું બને તેટલું આત્મકલ્યાણ સાધજે. માતા તરિકે મને તારી ઉપર મેહ છે અને કઈ પણ માતાને એ મેહિ સ્વાભાવિક જ ગણાય. છતાં હું તારા દેહના સુખ કરતાં આત્માના સુખને માટે વિશેષ ચિંતા ધરાવતી આવી છું. સંસારના ક્ષણિક
ગોપગ પાછળ વલખાં ન મારીશ. નીતિમય ધાર્મિક જીવનમાં સુખનો જે મહાસાગર હોય છે તેની પાસે આ ચંચળ સુખવિલાસ કંઈ જ બીસાતમાં નથી.”
વિમળાથી વધુ ન બેલાયું. શ્વાસોશ્વાસ ચડી આવ્યા પણ એટલા સંક્ષિપ્ત બોધે પેથડકુમારના મન ઉપર વિદ્યુતની અસર કરી. માતાને નિર્મળ સ્નેહ અને તેમાંય આત્માનાં
