________________
(૬૯). ઉંડાણમાંથી આવતા ધ્વનિએ તેને ચિત્રવત્ બનાવી મૂકે. તે માત્ર એટલું જ બોલ્યા:–“માતા! હું તમારી કીર્તિને જીંદગીની છેલ્લી ક્ષણ સુધી નિષ્કલંક રાખવા સતત સાવચેત રહીશ આપ નિશ્ચિત રહી. આત્મચિંતનને વિષે આરૂઢ થાઓ.”
માતાની આંખમાંથી અશ્રુને પ્રવાહ વહી નીકળે. પેથડકુમારની સચ્ચરિત્ર વૃત્તિ તે સારી પેઠે સમજતી હતી. તેને હવે કંઈ વિશેષ કહેવા પણું ન રહ્યું. આત્મા ઉંડી સમાધિમાં ઉતરવા લાગ્યો–મહોમાંથી પંચપરમેષ્ઠિનું ઉચ્ચારણ થઈ રહ્યું ! પેથડકુમાર પણ જાણે કેઈ નેહસ્વમમાંથી ઉઠતે હોય તેમ જાગૃત થયે. નવકાર મંત્રના મંદ મંદ અવાજ તે શાંતિથી સાંભળી રહ્યો. આખરે વિમળાએ એક દીર્ઘ નિશ્વાસ મૂકો, આંખો મીચાઈ ગઈ અને પવિત્ર આત્મા ઉદર્વગતિએ વિયાણ કરી ગયા.
વિમળાના સ્વર્ગવાસ પછી ઘરનું તેજ હણાઈ ગયું. સાધમીઓની સેવા-સુશ્રષા બરાબર થાય છે, પણ વિમળાને લીધે જે સભરતા ભાસતી તે હવે નથી રહી. પેથડકુમાર અને તેની પત્નિ વિમળાની ખોટ પુરી પાડવા ઘણાય મથે છે. પણ એ ખોટ પૂરવી તેમના ગજા બહારની વાત હતી.
દેદાશાહને પણ આ આઘાત અસહ્ય લાગ્યો. વિમળાના અવસાન પછી તેમણે પણ પિતાની જીવનલીલા સંકેલવાની તૈયારી કરી. જીવનને રસ સેષાઈ ગયું હતું. પેથડ અને ઝાંઝણ તેમની ચાકરી કરવામાં કોઈ જાતની બાકી નથી રાખતા
