________________
પ્રકરણ ૧૦ મું. પેથડની પ્રતિજ્ઞા.
પુણ્યના પ્રતાપ પ્રત્યક્ષ નથી થતા. પણ પુણ્યશાળી પુરૂષ જ્યારે ચાલ્યા જાય અને તેની સાથે સર્વ પ્રકારની શાંતિ અને સંપત્તિ પણ અદ્રશ્ય થતી લાગે ત્યારે પુણ્ય અને તેના પ્રભાવ એવી એ વસ્તુએ વિદ્યમાન છે એમ માન્યા વિના પ્રચંડ નાસ્તિકને પણ ન ચાલે. દેદાશાહની હૈયાતી રહી ત્યાં સુધી તેના પુણ્યપ્રભાવ પણ ચડતી કળાએ પ્રકાશ્યેા. પેથડ તેના કૂળદીપક છે-પિતાએ જે યશ-કીર્ત્તિનું મદિર ચણ્યું છે તેની ઉપર કળશ ચડાવે એટલે સમર્થ અને સચ્ચરિત્ર છે, પણ હજી તેની કસાટી થવી બાકી છે. આનાયાસે પ્રાપ્ત થયેલાં સુખ-વૈભવની વસ્તુત: આપણે કઈજ કીમત આંકી શકતા નથી. પેથડકુમારને તેની ભાગ્યલક્ષ્મી ખરેખરૂ સુખ અર્પવા ચાહતી હતી અને તેથી તેના માર્ગે પણ કંટકમય બનાવી રહી હતી.
પિતા અને માતાના સ્વર્ગવાસ પછી કેટલાક દિવસા તેણે ચિંતા અને ગ્લાનીમાં વીતાવ્યા. શિરપરનું છત્ર ઉડી જતાં મનુષ્યની જેવી દશા થાય તેવી જ તેની પણ દશા રહી. શાકજન્ય પરાભવને ખ ંખેરીને સાવચેત બન્યા ત્યારે તેની અવસ્થા પલટાઈ ગઈ હતી. દાનેશ્વરી પિતાના પુત્ર આજે
