________________
( ૬૬) વિનયશીલા પતી પણ પિતાનાં વ્યવહારવડે સાસુ-સસરાનાં ચિત્તને આહ્લાદ આપી રહી છે.
પેથડમારના જન્મ પહેલાં વિમળા બહારથી ઉત્સાહિત દેખાવા છતાં હંમેશાં માતૃત્વ માટે વલેપાત કર્યા કરતી. નારી જીવનમાં માતૃત્વપદની પ્રાપ્તિ એ સૌથી ઉંચામાં ઉંચું સદ્ભાગ્ય ગણાય છે, વિમળા જ્યાં સુધી એ સદ્ભાગ્યથી વંચિત રહી ત્યાંસુધી કઈ દિવસ એ નહી ગયો હોય કે જે દિવસે તેણુએ ગદ્ગદ્ કઠે દેવપૂજા કરતાં શાસનદેવ પાસે પુત્રસુખની યાચના નહીં કરી હોય. હાનાં બાળકે તેને પહેલેથી જ બહુ પ્રિય હતાં. પાડેશીઓનાં લગભગ તમામ બાળકને માટે વિમળાનું ઘર એક માતૃમંદિર જેવું થઈ પડયું હતું. વિમળા પોતાના જ સંતાનની જેમ તેમને હાતી–તેમના ચહેરા ઉપર આનંદની રેખાઓ નિહાળી કૃતાર્થ માનતી. એટલું છતાં મનમાં ઉડી ઉડી એક કામના વર્તતી અને તે એ જ કે “ મારે કૂળદીપક મારા કૂળને કયારે અજવાળશે?” વિમળાની એ કામના ફળીભૂત થઈ છે. એટલું જ નહીં પણ વિમળા પોતાના પિત્ર-ઝાંઝણ કુમારનું કમળ મુખ જેવાને પણ ભાગ્યશાળી થઈ છે. અરિહંત ભગવાનની એકાગ્ર પૂજાભક્તિ, ધર્મગુરૂઓની વૈયાવચ્ચ અને સાધમી ભાઈ-બહેનની સેવાનું જ એ સુંદર ફળ છે એમ સમજી તે પિતાને ધન્ય માને છે. અનુકુળ સંયોગમાં કોઈ સામાન્ય સ્ત્રી હોય તે તે અભિમાનથી આંધળી બની જાય. પણું વિમળાને અને અભિમાનને હજારો ગાઉ જેટલું અંતર હતું.
