________________
( ૫૯ ) વિમળા વિદ્યાપુરમાં રહી પોતાના સ્વામીની રાહ જોતી બેઠી હતી. માંડ માંડ દેદાશાહે તેને પત્તો મેળવ્યું અને ઉભય એક સાધારણ ઘર લઈ વસવા લાગ્યા. ત્યાં તેમણે પહેલું કામ એ કર્યું કે શ્રી સ્થંભન પાર્શ્વનાથ ભગવાનની આંગીને માટે શુદ્ધ સુવર્ણનાં આભૂષણે તૈયાર કરાવ્યાં. આપત્તિનાં વખતે ઘણા માણસો વિવિધ પ્રકારની માનતાઓ કરે છે, પણ આફત દૂર થતાંની સાથે પહેલાને ભક્તિમય ઉલ્લાસ પણ સૂકાઈ જાય છે. દેદાશાહ આજે નિર્વિઘ હતે-તે રાજાની ઇર્ષામાંથી છૂટકારો મેળવી શક્યો હતો. તેની પાસે સુવર્ણસિદ્ધિ પણ હતી. તે ધારે તો આજે સઘળા વ્રત-તપ–જપ વિગેરેને તીલાંજલી આપી એક ચકવતીના જેટલા વૈભવથી રહી શકે એમ હતું, પણ તે અંત:કરણપૂર્વક એમ માનતો હતો કે લક્ષમી ચપળ છે-વિદ્યુતના ચમકાર જેવી છે. તેનો જે કઈ સદુપયોગ કરી શકે છે તે જ તેનો ખરો હા પામી જીવનને ધન્ય કરી જાય છે. તેણે પોતાની સઘળી સંપત્તિનો કેવળ ધર્મકામાં જ વ્યય કરવાને નિશ્ચય કર્યો.
એક દિવસે દેદાશાહ કેઈ કાર્ય પ્રસંગે પાસેના દેવગિરિ નામના ગામમાં ગયા. મુનિ મહારાજની જોગવાઈ હોવાથી શ્રાવક-શ્રાવિકાઓને માટે ભાગ વ્યાખ્યાન વખતે ઉપાશ્રયમાં હાજરી આપતા. દેદાશાહ પણ બરાબર એ વ્યાખ્યાન પ્રસંગે ઉપાશ્રયમાં જઈ ચડ્યા. લક્ષ્મીવંત નર-નારીઓને ઉદેશી મહારાજશ્રીએ “પિષધશાળા” ને મહિમા વર્ણવ્યા. તેમણે કહ્યું –
