________________
“સંસારમાં દુકાને તે ઘણું ઘણું પ્રકારની હેય છે. પણ ધર્મની દુકાન જો કોઈ હોય તો તે એક માત્ર પૈષધશાળા. આ શાળામાં ધર્મજીજ્ઞાસુએ વ્રત–જપ-તપ વિગેરે ધર્મકરણ કરી પોતાના આત્માની ઉન્નતિ મેળવી શકે છે. સાંસારિક પદાથી તે ક્ષણિક અને નાશવંત હોય છે, પણ પૈષધશાળામાં જે વસ્તુ મળે છે તે તે આત્માની સાથે જ એકમેક થઈ રહે છે. આવી પિષધશાળાઓ બનાવનાર મહાન પુણ્યના ભાગી થાય છે.”
એ મતલબને ઉપદેશ સાંભળી દેદાશાહે ચતુર્વિધ સંઘની આજ્ઞા લઈ એક પિષધશાળા પિતાના જ ખર્ચે બનાવી આપવાને મનમાં નિશ્ચય કર્યો.
બંધુઓ ! હું તે શ્રી સંઘને એક દાસાનુદાસ છું. શ્રી સંઘ જે કરી શકે તેની પાસે મારી શક્તિ તે એક બિંદુ ગણાય. છતાં જે શ્રી સંઘની આજ્ઞા હેાય તે હું પિતે એક પિષધશાળા બનાવવાનો હા લઉં.” દેદાશાહે સંક્ષિપ્તમાં પોતાને મનેભાવ જાહેર કર્યો.
પણ તેની બેલવાની ઢબ, બહુજ સામાન્ય પહેરવેશ અને તેની નમ્રતા જોઈ કેટલાકને તેના સામર્થ્ય વિષે શંકા થઈ. જે માણસ આવી એક પૌષધશાળા બનાવવાને ભાર ઉપાડી શકે તે આટલો બધો નમ્ર અને સરળ ન હોય એમ તેમણે માની લીધું. શ્રીમંતાઈ કંઈ છુપી ન રહે–દેદાશાહ જે ખરેખર જ શ્રીમંત હોય તો તેને ઠાઠમાઠ પણ કંઈ અપૂર્વ જ હોય.
