________________
(૫૬) “લોભી, અન્યાયી અને સ્વાથી સંરક્ષકના દીલમાં હંમેશાં કાયરતા જ હોય !”દેદાશાહ મનમાં બોલ્યા.
તે નિરાશ હદયે રાજગઢ પાસેથી પાછો ફર્યો. માર્ગમાં એક અધિકારી જે પુરૂષ સામે મળ્યો. તેના વદન ઉપર ચિંતા અને વ્યથાની શ્યામ છાયા તરી રહી હતી. બન્નેએ એક જ દષ્ટિપાતે પરસ્પરને ઓળખી લીધા. અધિકારી તે પલાયન થયેલા રાજાને મંત્રી હતા.
હું આપણું પાલક પિતાને ઉપયોગી થવા માગું છું. દુશ્મને આ ભૂમિ ઉપર ગજબ ગુજારે અને આપણે માત્ર જોયા કરીએ એ દેશદ્રોહ છે. હું આપને કઈ રીતે સહાયક થઈ શકું?” દેદાશાહે એક વીર શ્રાવકને શોભે તેવા ઉદ્દગાર કહાડ્યા.
બે ક્ષણ પહેલાં રાજાના હાથથી અન્યાય પામેલો દેદાશાહ, રાજા અને રાજ્યને સહાય કરવા હાર પડે એ વિચાર મંત્રીને અજાયબીમાં ગરકાવ કરવાને બસ હતો. છતાં તેણે કહ્યું –આજે નાંદુરી નગરીની દુર્દશા બેઠી છે. રાજા ન્યાસી ગયા છે. તેમના સૈનિકે અંદર અંદરના કલહ સળગાવી પોતાના જ પગ ઉપર કુઠાર મારી રહ્યા છે. આવી સ્થિતિમાં ખુવારી અને કાયમી ગુલામી સિવાય બીજું શું સંભવે?”
સૈનિકે હજી આટલામાં જ છે એ જાણી દેદાશાહની આખેમાં તેજ ચમક્યું. તે બને તેટલી ઉતાવળથી નાંદીના સૈનિકની છાવણીમાં પહોંચ્યા અને તેમની સ્થિતિ જાણ
