________________
(૪૫) આવ્યું. આવી સિદ્ધિઓ કુપાત્રને હાથે પડતાં કેટલે અનર્થ થાય અને તેના સંરક્ષણને માટે કેટલી ઉપાધીઓ વેઠવી પડે તેને ખ્યાલ આવતાં તે એકદમ ધ્રુજી ઉઠયે. પણ આ ક્ષણે વધારે વિચાર કરવાને અવકાશ ન હતા. મૃત્યુના દૂત જેવા સીપાઈઓ આંગણામાં પિતાની સામેજ ઉભા હતા.
મામાં જતાં જતાં દેદાશાહ વિચાર કરવા લાગ્યો. “ગામને ધણું કોપે એવું એકપણ કૃત્ય ભૂલેચૂકે પણ મારા હાથથી નથી થયું; છતાં જે રાજાજી કોપ્યા હોય તે તે આંધળી સત્તાને જ એક પ્રકાર છે એમ માન્યા વિના બીજે ઉપાય નથી. મારી સમૃદ્ધિ કે સહીસલામતીની તે મને લેશમાત્ર પરવા નથી. કારણ કે જીવનમાં મેં જે જે અભૂત અને અપૂર્વ અનુભવ કર્યો છે તે જોતાં તે મૃત્યુ પણ મને એક મહેત્સવરૂપ જ લાગે છે. પરંતુ યોગીરાજે કહ્યું છે તેમ મારે ગમે તે ભેગે પણ આ “સુવર્ણસિદ્ધિ” નું રક્ષણ તે અવશ્ય કરવું જોઈએ. જે એ સિદ્ધિ રાજા જેવા કેઈ એક સત્તાધ પુરૂષના હાથમાં સપડાય તે તેને દુરૂપયેગ થયા વિના ન રહે. ગીરાજને પણ મેં દગો દીધો કહેવાય. હરકોઈ પ્રકારે સિદ્ધિને પ્રાગ જતો ન કરે.”
એટલામાં તે સીપાઈઓએ તેને રાજાજી પાસે હાજર કરી દીધો.
નિત્ય પ્રસન્ન રહેવાવાળા રાજાના વદન ઉપર શુષ્કતા છવાઈ હતી. જાણે દેદાશાહને કઈ દિવસ જેકેજ ન હોય,
