________________
પરિષદ, - તાનગતિક-અધિકાર. '
૩૨૯ બિના બિચારે જે કરે, સે પીછે પછિતાય.
- ગિરધર, એક વખત મોહરમના દિવસોમાં કતલની રાત્રિએ ઓલિયાની દરગાહમાં બીરબલ પિતાના દીકરાને સાથે લઈ શાહના પ્યાર માટે પગે લાગવા ગયું હતું, તે વખતે બીરબલના દીકરાના પગમાં ઘણું કિંમતી ઝીક ટપકીથી ભરેલી મેજડીઓ હતી તે દરગાહમાં જતી વખતે પગમાંથી બહારના ભાગમાં ઉતારી હતી. પાછા વળતાં તે મેજડીમાંથી એક મેજડી હાથ લાગી પણ બીજી જડીનો પત્તો લાગ્યો નહિ. મતલબમાં ઘણી જ ભીડ હતી તેથી એક મોજડી લેઇ પિતાના મુકામે ગયે, પણ તે મેજડી તે માણસેની કેસે ચડવાથી છેક ઐલિયાની કબર નજીક જઈ પહોંચી. જ્યારે દરગાહુ બંધ કરવાનો વખત થયે ત્યારે પૈસા વિગેરે સમેટી લેતાં તે મેંજડી કોઈની નજરે પડી અને હાથ લેઈ જે તે કોઈ દિવસ નહિ દીઠેલી તેવી નવીન તથા કિંમતી જે હાજર રહેલા સૈએ વિચાર્યું કે “આ મેજડી કે આદમ જાતની નથી, પણ નક્કી ઔલીઆની હોવી જ જોઈએ. નહિ તે કબર નજીક કયાંથી હોય? ખચીત એલીઓને આ એક જાતનો પ્રસાદ છે, એમ ધારી ઐલીઆના પ્રસાદને સર્વે મુસલમાને “તાબા સાહેબ” એમ બોલતા માથે આંખે અડાડી ગાલે લગાડવા લાગ્યા, તેમજ બાલબચ્ચાને અને બીવી વિગેરે તમામ લોકોને માથે આંખે અને ગાલે ઉપર શબ્દ બેલતાં અડાડી અહો ભાગ્ય માનવા લાગ્યા, જ્યારે પ્રભાત થયું ત્યારે તે મેજડી લેઈ શાહ હજુર તે દરગાહને મુજાવર ગયે, અને રાત્રિની હકીકત કહી તેથી શાહ ઘણે ખુશી થયા અને પોતે તથા પોતાનાં બચ્ચાં અને હુરમ વિગેરે સર્વ જણે માથે આંખે અને ગાલે અડાડી તોબાહ સાહેબ” એમ બેલી ખુદાનો આભાર માન્ય. જે વખતે બીરબલ કચેરીમાં આવ્યું તે વખતે શાહે લીઆના ચમત્કારિક પ્રસાદની વાર્તા કહી મેજડી બતાવી, તે જોઈ બીરબલ બે કે “અરે ખુદાવિંદ! એ તે મારા છોકરાના પગની મોજડી છે. જે આપને ખાત્રી ન થતી હોય તે એના જેડાની બીજી મારે ઘેરથી મંગાવી આપું, એમ કહી બીજી મેજડી મંગાવી મુકાબલે કર્યો તે એક જ જાતની અને તેના છોકરાના પગનીજ જણાઈ તેથી શાહ અને સઘળે મુસલમાન વગ બહુજ શરમિંદ થયે કે “આપણે એલીઓને પ્રસાદ સમજી માથે આંખે અને ગાલે બીરબલના છોકરાના પગની મેજડી અડાડી એ કેટલી બધી અણુવિચારભરી ભૂલ થઈ છે. “સબસે બડી ચુપ!” એમ કહી મુંગે મહેઠે પોતપોતાને કામે લાગ્યા,
* બીરબલ બાદશાહ,
