Book Title: Siddhachakra Varsh 08 - Pakshik From 1939 to 1940
Author(s): Ashoksagarsuri
Publisher: Siddhachakra Masik Punarmudran Samiti
View full book text
________________
૨૮૬ : શ્રી સિદ્ધચક્ર] વર્ષ ૮ અંક-૧૪
[૭ મે ૧૯૪૦, ગ શબ્દને માટે વપરાયેલા તુ શબ્દના ભાવાર્થને મારે તો પણ તેની તે ક્રોધી અવસ્થાને શાસ્ત્રકારો નહિં જાણનારો મનુષ્ય એમ માનવા તૈયાર થાય કોઈ પણ પ્રકારે ભદ્રક તરીકે એટલે સારી તરીકે કે ગીતાર્થ પુરૂષો ભક્તોને ઝેર પાવાવાળા પણ હોય ગણી શકતા નથી, ખુદ ચડરૂદ્ર આચાર્ય સરખા છે, અગર ઝેર પાવાવાળાને પણ ગીતાર્થો કહેવાય ક્રોધવાલા આચાર્યે પણ પોતાની તે ક્રોધની પરિણતિને છે. પરંતુ જેઓ શાસ્ત્રના યથાસ્થિત તત્ત્વને લીધે ઘાત કરનારી અવસ્થાને અધમ અને શબ્દાર્થદ્વારાએ સમજનારા હોય છે, તેઓ તો અધમાધમ જ માનેલી છે તો પછી આચાર્યનું દંડ સ્પષ્ટપણે સમજી શકે છે કે આ વાક્યમાં નથી તો કરીને મારવું અને તે આચાર્યને કલ્યાણકારી ગણવા ગીતાર્થો ઝેર પાવે એવું કહેવાનું કે નથી તો ભક્તોને એ વાત શાસ્ત્રને નહિં સમજનારાઓને ગળે આવી ઝેર પીવાનું કહેવાનું, પરંતુ માત્ર આ વાક્યથી પડે, પરંતુ આગમ અને તેના તત્ત્વને જાણનાર ગીતાર્થના વચનની મહત્તા જણાવવામાં આવી છે, સુજ્ઞમનુષ્ય તો હેજે સમજી શકે કે આ વાક્યમાં એટલે અગીતાર્થનું વચન વર્તમાનકાળે દેખાવથી આચાર્યો દાંડાથી શિષ્યો અને ભક્તોને મારે એવી અમૃત જેવું લાગતું હોય તો પણ તે ગ્રહણ કરવા વાતને સ્થાન જ નથી. તો પછી મારનારને સારા લાયક નથી અને ગીતાર્થપુરૂષનું વચન વર્તમાનકાળે ગણવાનું સ્થાન તો હોય જ ક્યાંથી? પરંતુ આ વાક્ય દેખાવથી ઝેર જેવું લાગતું હોય તો પણ તે ગ્રહણ માત્ર આચાર્ય વિગેરે અવાસી વિગેરેને જે કરવા લાયક છે, એમ જણાવી બને વાક્યોથી સ્મારણા વારણા નોદના અને પ્રતિનોદના કરે તેનો અગીતાર્થના વચનની નિંદા અને ગીતાર્થના વચનની જ મહિમા વર્ણવવામાં આવ્યો છે અને આ જ પ્રશંસા જ માત્ર કરવામાં આવી છે. એવી જ રીતે કારણથી શ્રીઉત્તરાધ્યયનસૂત્રમાં વધુમાં મે વર્ષો તાડેવિ તાવંતો સ મ તાર નલ્થિ એ એ ગાથાની ટીકામાં આરોપિત વ્યાખ્યાનને સ્થાન વાક્યમાં પણ આ શબ્દના અર્થને નહિં જાણનારા, મળેલું છે. આ વાત જે સુજ્ઞમનુષ્ય સમજી શકશે નહિ સમજનારા કે નહિં માનનારા મનુષ્યો એવો તે મનુષ્ય આચાર્યો દાંડાથી મારે છે. અગર દાંડાથી જ ભાવાર્થ કાઢે કે દડે કરીને મારનાર એવો પણ મારનારા પણ આચાર્યો હોય એવું માનવાને કદાપિ આચાર્ય હોય અને તે કલ્યાણકારી ગણાય, પરંતુ નહિ તૈયાર થાય અને વધારે અજ્ઞાની હોય તો એમ જેઓ યથાસ્થિત રહસ્યને અને શાસ્ત્રોને જાણતા પણ માનવાને તૈયાર થાય કે આચાર્ય થયેલા હોય તેઓ તો સ્પષ્ટપણે સમજે કે શાસ્ત્રકારો હMરૂં મનુષ્યો શિષ્ય અને ભક્તોને દાંડાથી મારે તો તેમાં ઈન્તિો ય સમન્ન અર્થાત્ કોઈપણ સાધુ કોઈપણ આચાર્યને લેશમાત્ર પણ દોષ નથી. એટલે જેમાં સાધુને કે ગૃહસ્થને કે વાવ જાનવરને પણ ઘા મિચ્છામિ દુક્કડ દેવો પડે. અગર ઈરિયાવહિયા કરે તો તે પોતાનો સાધુપણાનો ઘાત કરે છે, એટલે સરખી ક્રિયા કરવી પડે એવો પણ દોષ લાગતો ગીતાર્થ મહારાજા દી કરીને મારનારા હોય એમ નથી એમ માનવાને તૈયાર થાય, અને છે જ નહિં અને તેવાં કદાચ કર્યોદયે ચંડરૂદ્ર આચાર્ય સ્પષ્ટશબ્દોમાં કહીએ તો તેવા મનુષ્યોને ખરેખર જેવા ક્રોધી હોય અને કદાચ શિષ્યને દી કરીને જૈનશાસને તો રામ રામ કરવા જ પડે.
