________________
૩૯
સ મ્યગ્દર્શન
પણ
પરાવત કાળ' પર લાવીને મૂકી દે છે. દેશે ઉણા અધ પુદ્ગલની આ કાળસ્થિતિ પામવી તે જીવાત્મા માટે ઘણું જ કઠીન છે. અનંતા કાળના ક્રુતિના દુઃખમય ભવભ્રમણ્ પછી ને પરાધિન પણે વનસ્પતિકાયાદિ જે જે ચેાનિમાં ઉપજવું પડ્યું તે તે યોનિના અપાર દુ:ખો ભોગવીને અકામ નિરાએ કરી આ કરણની પ્રાપ્તિ જીવને થાય છે. યથાપ્રવૃત્તિકરણથી પણ જીવ ઘણીવાર પાછો પડે છે. જે ભવી જીવનું માર્ગાનુસારીપણું દૃઢ હોય છે, તેવા જીવ યથાપ્રવૃત્તિકરણથી આગળ વધીને અપૂર્ણાંકરણ ને અનિવૃત્તિકરણ કરી ગ્ર‘થીભેદ કરે છે ને સમકીતને પ્રગટાવે છે ત્યારે જ જીવને હવે ઉત્કૃષ્ટા એટલે વધુમાં વધુ દેશેા અધ પુદ્ગલ પરાવર્તન કાળ મોક્ષ પામવા માટે બાકી રહે છે. સમક્તિ પામીને જે જીવ પા પડવાઈ થાય છે એટલે કે સમક્તિ વી નાખી પાછે મિથ્યાત્વમાં ચાલ્યા જાય. છે તેવા જીવ માટે જ વધુમાં વધુ આ દેશેણા અધ પુદ્ગલ પરાવત કાળ મેક્ષ પામવા માટે કહ્યો છે. બાકી જે જીવ ઉપશમ સમક્તિ પામીને પોતાના મોક્ષમાર્ગન પુરૂષાર્થ ઉત્કૃષ્ટભાવે આગળ ધપાવે છેતે સાધક જીવ તા ઉપશમ સમક્તિને ક્ષયિક સમક્તિમાં પલટાવીને તદ્ભવે કે વધુમાં વધુ ત્રીજા ભવે અવશ્ય મોક્ષે સિધાવે છે, અને જે જીવ ક્ષયાપશમિક સમક્તિમાં પલટાવે છે તે સાધક પિડવાઈ ન થાય તો વધુમાં વધુ પંદર ભવે માક્ષે જાય છે,
*
અર્ધ પુદ્ગલ પાવત કાળમાં પ્રવેશ્યા પછી, અર્થાત
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
