________________
સમ્યગદર્શનના ૬૭ બેલ
૨૫૫ માનવા થોગ્ય છે, નિઃશંક છે, તેવી શ્રદ્ધા તેને “આસ્થા ” કે “આસ્તિક્ય કહ્યું છે, અને આવી “આસ્થા” અંતરમાં પેિદા થતાં જીવને “સમ્યકત્વ” રૂપ પરિણામ પ્રગટે છે, તેથી જ તેને “સમતિ ” નું કારણ કહ્યું છે.
સુલસા શ્રાવિકાની દૂહ શ્રધ્ધા એકદા પ્રભુ મહાવીર શિષ્ય સમુદાય સાથે ચંપાપૂરીમાં સમેસર્યા હતા, તે સમયે તે નગરમાં અંબડ નામે પરિપ્રાજક સંન્યાસી વસતે હતે. સંન્યાસી હોવા છતાં અંબડ પરિવ્રાજક પ્રભુના દર્શને જતે. એક દિવસ તેને રાજગૃહીનગરીએ જવાનું થયું. તેથી પ્રભુ મહાવીર સ્વામીને વંદણાનમસ્કાર કરી સવિનય પૂછ્યું -પ્રભુ! રાજગૃહી જવાને છું. કંઈ સેવા હોય તે ફરમાવે.”
પ્રભુએ કહ્યું- હે અંબડ! સુલસા શ્રાવિકાને મારા ધર્મલાભ કહેજે. પ્રભુના આવા અસામાન્ય વચન સાંભળી તે પરિવ્રાજક મનમાં વિચાર કરવા લાગ્યું કે ભગવાન પણ એક સામાન્ય શ્રાવિકાને યાદ કરે તે એ શ્રાવિકા કેવી શ્રધ્ધાળુ હશે ? કેવી ભક્તિવંત હશે ? મારે તેની પરીક્ષા કરવી પડશે.
સાધન વડે અંબડ પરિવ્રાજકને આબેહુબ બહુરૂપ ધારણ કરવાની શક્તિ પ્રાપ્ત થઈ હતી. તેથી અબડે જુદા જુદા મેટા દેના રૂપ કાઢી સુલસાની કસોટી કરવા વિચાર્યું. પહેલા દિવસે પહેલા પૂર્વ દરવાજે વિષ્ણુ બનીને ઉભે રહ્યો છે. ખરેખર શંખ, શક ને ગદાધારી ચાર હાથવાળા વિષ્ણુ ને બાજુમાં મંદમંદ હસી રહેલા લક્ષમીજી. મેરામણ ઉલટ હોય તેમ લેકે દર્શન કરવા જઈ રહ્યા છે, પણ
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
