________________
: ૧૯ : ઉપકારી પુરુષે કઈ દિ' બદલાની અપેક્ષા રાખતા નથી. ત્યાંથી રાજપુત્ર ગર્જનપુરનગરમાં આવ્યા, તે વખતે વસંત ઋતુ પુરબહાર ખીલી રહી હતી. વાતાવરણ સુરમ્ય હતું. આંબાની મંજરી પ્રકૃતિલત થઈ હતી. મધુર પવન વાઈ રહ્યો હતા. તરૂવરની શોભા અત્યંત સુશોભિત હતી. કેકિલ ગુંજારવ કરી રહી હતી. ભમરાઓના ગુંજન સંભળાતા હતા.શૃંગારાદિ સજી નારીઓ નગરમાં વિચરી રહી હતી. કામી જનના હદયમાં આનંદનાં સાગરિયા હિલોળે ચઢ્યા હતા. કામદેવના મંદિરે મહોત્સવ પ્રારંભાયા હતા.
તે સમયે મહાદ્ધિ યુક્ત, કુવલયચંદ્ર યુવરાજ સહિત ગર્જનપુરાધિપ વસંતરાજા આવ્યા. તે વખતે ઉદ્યાનમાં નાટ્યારંભ થઈ રહ્યો હતો, નાટક જોવામાં લોકે તલ્લીન બની ગયા હતા. નાટારંભની સુંદરતા જોઈ રાજપુત્ર કુવલયચંદ્ર આનંદ માણે રહ્યો. સર્વજન સમુદાય નાટક જોવામાં વ્યગ્ર બજો હતો.
ત્યાં અચાનક રંગમાં ભંગ પાડનાર પ્રસંગે ઉપસ્થિત થયો. સૂર્યમંડલને પણ પિતાના તેજથી પરાભવ પમાડનાર અને સુભટને તૃણ સમાન ગણતા કઈ તેજસ્વી પુરુષે પ્રવેશ કર્યો, એ જાણે એકદમ કોપાયમાન ન થયો હોય, તેમ બોલવા લાગ્યોઃ રે! અધમ રાજપુત્ર! કુવલયચંદ્ર! મારી સન્મુખ થા. અથવા મારા ચરણમાં પડ. એ સિવાય તારે છૂટકારો નહિ થાય. અને એકદમ યમરાજની જિહા જેવી તીણું તલવાર ખેંચી એ પ્રહાર કરવા તૈયાર થયો.
