________________
: ૨૫ : પણ આજ મહાપુણ્યોદયે લઘુકર્મીતાથી મને સંસારવાર રૂપી પિંજરમાંથી મુક્ત થઈ, મુક્તિ મંઝિલે પહોંચાડવા સમર્થ પ્રત્રજ્યા ગ્રહણ કરવાની ઈચ્છા થઈ છે. તે હે પુત્રો! તમે રાજયભાર સ્વીકારે, મારે આમેનતિના માર્ગમાં અંતરાયભૂત ન બને. કિંતુ ધર્મમાર્ગમાં સહાયક બને. મેં પૂર્વે પત્રજ્યા પાળી હતી, તે સંસ્કાર અત્યારે જાગૃત થયા છે. તેથી તમે મારે માર્ગ નિષ્કટક બનાવે. કર્મની સામે શરવીર બની, કર્મશત્રુને પરાસ્ત કરવાના માર્ગે જવા અનુમતિ આપ.”પિતાની વૈરાગ્યભાવના જાણી નેહાનુબંધથી, સાગની પાછળ ડોકિયું કરતાં વિયેગનાં દુખથી બંને રાજપુત્રો વ્યથિત થયા અને રૂદન કરવા લાગ્યા. રાજાએ નિષેધ કર્યો. વૈરાગ્યવાસિત વચનથી સમજાવ્યા :
હે પુત્રો ! શા માટે કાયર બનો છે? સુખ પછી દુઃખ, ચડતી પછી પડતી, સંધ્યા પછી ઉષાનું આગમન-આ કુદરતી-કમ ચાલુ જ છે ! માટે કયારે દુઃખની હારમાળા સજાય, તેની કલ્પના જીવ કરી શકતું નથી. અકાલે વ્યાધિ ઉત્પન્ન થાય છે. પ્રતિસમય જીવના માથે મત ભમતું હોય છે. મૃત્યુથી કેણ અજ્ઞાત છે ? સૌ કે મૃત્યુથી સુપરિચિત છે. મહદશામાં જીવ રૂદન કરે છે. માટે મહદશાને ત્યાગી, પરલોક માર્ગની સાધના કરવા ઉદ્યત થયેલ મને રજા આપે.”
ઓ! પિતાજી! આપે કીધું તે સત્ય છે. તે અમે પણું આપની સાથે સંયમ અંગીકાર કરીએ. સાધનાની પગદંડીએ પ્રયાણ કરી, આત્મકલ્યાણ સાધીએ. પ્રતિક્ષણ વિચિત્ર પરિણામી આ રાજ્યથી સર્યું.”
