________________
: ૨૫૪ :
પણ મંત્રીજી આ પુત્રને કેવી રીતે શિક્ષા કરવી? એ તે કંઈ જ સાંભળતું નથી.
દેવ! ભલે અત્યારે ન સાંભળે. પણ જ્યારે સમજણ શક્તિ આવશે, ત્યારે જરૂર તેને અસર થશે તે ઉમાર્ગમાંથી સન્માર્ગે આવશે. અત્યારે તે તેની ઉપેક્ષા કરવી જ યુક્ત છે.
એમ મંત્રીના વચનથી રાજા પણ પછી કાર્યમાં જોડાઈ ગયે. રાજપુત્ર રાજવી પાસે આવતે અને ઘનની માંગણી કરતા. પણ તેને કંઈ જ દાદ નહીં મળતાં ચોકીદારની સાથે તેણે મિત્રતા સાધી ને નગરમાં ચોરી કરવા લાગ્યો. એમ કરતાં અનેક ધનવંતેના ઘરમાંથી દિન પ્રતિદિન ઉત્તમ વસ્તુઓ ચોરાવા લાગી. આથી લોકોમાં વાત પ્રસરી કે, નગરના પ્રધાન લેકે નગરજનોને લુંટે છે. હવે તે રોજની લૂંટફાટથી નગરજને પણ ત્રાસી ગયા, તેથી એકવાર મહાજન મળી રાજમહેલમાં ગયું અને રાજવીને નગરમાં ચાલતી ચોરીની ફરિયાદ કરી. રાજા રુષ્ટમાન થયે. ચોકીદારની તર્જના કરી. અને કહ્યું : નગરરક્ષા બરાબર કેમ થતી નથી? ત્યારે ચોકીદારે જવાબ આપેઃ અરે ! આ શું ? દેવ! વિશાળ ખેતરના એક ખૂણામાં રહેલ પક્ષીગણનું રક્ષણ કેણ કરી શકે? કઈ જ નહીં. વળી કૃપણ માણસ થોડું ગુમાવે, છતાં પણ મેટા કોલાહલને કરે છે. ત્યારે પુનઃ પુનઃ બોલીશ નહીં? તારા આત્માનું કલ્યાણ ઈચ્છતા હોય તે બેલવામાં વિવેક રાખજે નહીં તે અનર્થ થશે. એમ કડક શબ્દોમાં રાજવીએ તેને કહ્યું ત્યારે ચેકીદારે કહ્યું : દેવ! આપ જાણે. હવે વીતી
