________________
: ૩૩૪ :
જીવોની સાથે ક્ષમાપના કરવા લાગી. મારા વડે મદથી, ક્રોધથી, લેભથી કે ઠગવૃત્તિથી કેઈને પણ દુખ ઉપજાવ્યું હોય તે મને તમે ક્ષમા કરજે મારા દોષને હૃદયમાં ધારણ કરશે નહીં. મને ક્ષમા કરો ! ક્ષમા કરો ! મારે અપરાધ ખમા!
પછી સૌભાગ્યસુંદરીને અલંકારના પ્રદાનપૂર્વક તેણે નેહપૂર્વક કહ્યું : ભગિનિ ! હાસ્યાદિથી મારો કંઈ પણ અપરાધ કર્યો હોય, તે મને ક્ષમા આપજે. અને આ વિજયચંદ્ર રાજપુત્રને તું પદ્યદેવ તુલ્ય ગણજે. “સુપુ હિં વહુના?” એમ કહી ગળદુ અક્ષરે બોલતી વિજયચંદ્રકુમારને તેના ખેાળામાં અર્પણ કર્યો અને કહ્યું : તને જેમ યેગ્ય લાગે તેમ કરજે. હવે મારી કોઈ આશા નથી. ટૂંક સમયમાં જ મારું પરલોક તરફ પ્રયાણ થશે.
એમ કરી તેણે વિજયચંદ્રકુમારને હિતકારી વચન કહ્યા. પુત્ર ! આજથી આને તારી મા માનજે, મારાથી પણ અધિક મનથી તું તેને જજે. તેની સર્વ વાત માન્ય કરજે. તેમની આજ્ઞા શિરોધાર્ય કરજે, હે વત્સ ! આજ કે કાલ હવે તે હું અકલ્યાણભાગી, મરણને શરણ થઈશ. મારી અંતિમ શિખામણ તું અવધારજે. તું સર્વની સાથે વાત્સલ્યભાવથી વત જે એમ બોલતાં બોલતાં વાત્સલ્યમયી માતાની કરૂણામય આંખે રૂદન કરવા લાગી.
સ્વજન પરિવાર પણ રૂદન કરવા લાગે. શેકાતુર પરિ જન સહિત સૌભાગ્યસુંદરીએ કહ્યું દેવી ! આજથી તું પુત્રની
