________________
: ૩૪૦ :
નહીં. ત્યારે વિલખા મુખવાળા મંત્રિકે અને તાંત્રિકે પિતપિતાના સ્થાને ગયા.
રાજપુત્રની કાયા દિન-પ્રતિદિન સુકલકડી જેવી બનતી ચાલી. તેના બાહુયુગલો કુશ થયા. તેનું મુખકમલ, નયન, વગેરે સંકુચિત બન્યા. તેના શરીરની શોભા આદર્શનીય બની. તેથી રાજપુત્ર લજજા પામતે કેઈને પણ પિતાનું મુખ બતાવતા હતા. કેવલ આત્માથી આત્માની વિચિકિત્સા કરતે તે વિચારવા લાગ્યેઃ અરે! વ્યાધિગ્રસ્ત મને સાથે ક્રિીડા કરનારા લોકો પણ ઉદ્વેગને ઉત્પન્ન કરે છે, તે આ
ગાવસ્થા સુરે જ અનુચિત છે. જ્યાં પ્રિયજને નેહતુથી બંધાયેલા મહી પ્રીતિભાવને દર્શાવનારા પણ આજ વિમુખ થઈને માનું અને કરે છે. તે ત્યાં આગળ રહેવું બુદ્ધિવંતને યુક્ત નથી
વળી બીજા ભિમાનીઓના પરાભવને સહવામાં અસસર્થ, આપદામાં પડેલા મારે બીજા કેઈને મારા આત્માને બતાવો નથી. તે હાલમાં મારે શું કરવું જોઈએ? શું અગ્નિમાં પડી કાયાને ભસ્મસાત્ કરૂં? કે જલમાં પ્રવેશ કરું? ભૈરવપતન કે ગિરિશિલા ઉપરથી આત્માને પાડું? હું શું કરૂં? ભગવાન્ ! કઈ જ માર્ગ જણાતું નથી. હા ! હવે યાદ આવ્યું. શાસ્ત્રાર્થને જાણનારા મુનિ પાસે હું જાઉં, તેમને પૂછું. તે જરૂર મને માગ દેખાડશે. પછી જે એગ્ય હશે, તેમ કરીશ. એમ વિચાર કર્યો,
અને પછી પિતાના બાલ્યકાળને સાથી, શુભંકર નામના
