________________
૩૪૭ : તે સાંભળી સુરસેનને પશ્ચાત્તાપ થયો. અને વિજયચંદ્ર રાજાને ખમાવી કહેવા લાગ્યો. હું એટલું પણ જાણ નથી કે પુણ્ય વિના રાજ્યલક્ષમીની પ્રાપ્તિ થતી નથી. હે નરેન્દ્રચંદ્ર! જેને સમગ્ર પ્રજા નમે છે તેનું દાસપણું સ્વીકારે છે, તેની કેણ અવજ્ઞા કરી શકે? ખરેખર વિધિએ વિટંબણા કરવા દ્વારા માનવ છતાં મને પશુરૂપ બનાવ્યું છે. તે દેવ મારા સવ અપરાધોને તમે ખમે.
હે સ્વામી! તું જ ગતિ ! તું જ મતિ ! બાળકની દુષ્ટચેષ્ટા પંડિત પુરૂષના મનને શું ક્યારેય દુખ ઉત્પન્ન કરે ખરી? તેમ હે નાથ! મારા ઉપર કૃપા કરે. મને વાંછિત પૂરવામાં ક૯પવૃક્ષ સમ તમે કૃપાદ્રષ્ટિ પ્રસારે. એ સાંભળી વિજયચંદ્ર રાજના કેપની ઉપશાંતિ થઈ તતક્ષણ તેને બંધનથી છોડાવી અભયદાન આપી, સુરસેનનું સન્માન કર્યું. અને તેના સ્થાને વિદાય કર્યો. તેના પ્રતાપને જોઈ સામંતમંડલ પણ ભયથી નમતું હતું. આ રીતે અખલિતપણે રાજ્યને ભેગવતે, પ્રચંડ શાસનને પાળતે તે કાળ પસાર કરે છે.
હવે એકવાર તે અશ્વવારેની સાથે પરિવરેલો પવનવેગી જાત્ય વેડા પર આરૂઢ થઈ અશ્વ ખેલવા નગરથી બહાર ગયો. અનવરત કશાઘાતથી ઘડાઓ ભયભીત થયા. અને વેગીલા બની કેટલાક જન સુધી ગયા. ત્યાં તેણે પૂર્વોપકારી કાર્પેટિકને જે. જેને ચારાએ બાંધ્યો હતો. તેનું સર્વસ્વ લૂંટી લીધું હતું. તેને જોતાવેંત જ તે ઓળખી ગયો. પછી ચોરને પૂછ્યું : અરે! શા કારણથી આ મહાનુભાવને આવા પ્રયનથી લઈ જવાય છે.
