________________
• ૩૫૬ :
વાળા, પદ્મષ'ડપુરમાં અપુત્રીચેા રાજા મરણ પામતાં પંચદિવ્યે વર્ડ, મત્રી સામતાએ આદરપૂર્વક રાજ્ય પદે સ્થાપન કરેલ, રાજ્યલક્ષ્મીને અનુભવતા વિજયચંદ્ર રાજપુત્રને જોયા છે. પુત્રનાં શુભ સમાચારથી રાજવીનું હૃદય આનંદથી ઉછળી રહ્યુ', પછી રાજાએ કહ્યુ: મંત્રીજી! જો આ વાત સત્ય જ હાય તા ફરીથી પ્રધાન પુરૂષોને માકલી નિશ્ચય કરવા જોઇએ. પછી મને સદેશા પહોંચાડજો. એમ કહી મત્રીએને વિદાય કર્યો. તેઓ પણ પાતપેાતાના સ્થાને ગયા !
આ બાજુ રાજપુત્રના સમાચાર સાંભળી ષિત થયેલે રાજા પુત્રના વિયેાગરૂપી વાથી જર્જરિત હૃદયવાળી, આહારપાણીના ત્યાગ કરીને રહેલી સૌભાગ્યસુંદરીને આશ્વાસન આપવા 'તઃપુરમાં ગયા. તેમને દાસીએ આસન આપ્યું. તેના ઉપર બેઠા અને કહેવા લાગ્યા. દેવી ! સર્વાહારના ત્યાગ કરી તું શેાકાતુર શા માટે થઇ છે? શુ’આમ કરવાથી તારૂં' રક્ષણ થશે ? અથવા શુ પરલેાક ગયેલ તારા પુત્રનું ફરી આગમન થશે? તે! તું સ્વસ્થ થા. સ્નેહથી શિથિલ તારા હૃદયને મજબૂત બનાવ, ખરેખર ભસ્થિતિ એવી જ છે જે જન્મે છે, તેને માથે હંમેશા મૃત્યુ ભમતું જ હોય છે. તેના ભય જીવને ક્ષણે ક્ષણે સતાવે છે. તે પછી અવશ્ય ભાવી મૃત્યુને જાણી પુત્રના વિયેાગથી તું વિરામ પામ.
વજ્રાંચલથી મુખને ઢાંકી, તે પૂષ્કૃત દુષ્કર્મીની અનુસ્મૃતિ થતાં અત્યત શાકને હૃદયમાં ધારણ કરવા અસમર્થ મુક્તક રડવા લાગી. રાજાએ તેને અટકાવીને કહ્યું: દેવી ! શુ હિતશિક્ષા આપવાથી શેાકની વિશેષ વૃદ્ધિ થઈ કે તે એકદમ
