________________
૧ ૩૩૯ : હવે એકવાર યુવરાજ હાથીની ઉપર આરૂઢ થયા. મસ્તકે વેત આરપત્ર શોભી રહ્યું છે. બન્ને બાજુ ચામર વીંઝાય છે. . આવા રાજવૈભવથી શોભિત કુમારને નગરજને નિહાળી રહ્યા છે, માગધ ચારણ ગુણસ્તુતિ કરી રહ્યા છે. અને નગરજનને આનંદ આપતા યુવરાજ વાડીએ જઈ રહ્યા છે. આ દય ગોખમાં બેઠેલી સૌભાગ્યસુંદરીના દષ્ટિપથમાં આવ્યું. તેની ઋદ્ધિ સમૃદ્ધિને જોતાં જ તે સ્તબ્ધ થઈ ગઈ તે સંતાપ કરવા લાગી. અને ચિંતવવા લાગી. અત્યારે મારે શું કરવું યેગ્ય છે? ત્યાં તે ઈર્ષ્યાની અગનજાલ પ્રજવલી ઉઠી.
અરે! મારા પ્રણયભંગની અપેક્ષા રાખ્યા વિના જ રાજાએ સપત્નીના પુત્રને આવી પદવી આપી. એટલું જ નહીં, પણ ક્યારેક રાજગાદી પણ અર્પણ કરશે, તે મારા પુત્રનું શું થશે? તે હું એવું કરૂ કે એને જયગાદીની પ્રાપ્તિ ન થાય, પણ તે માટે તે તેના પ્રાણ-નાશ સિવાય બીજો કઈ ઉપાય નથી. પરની સ્પૃહા કરતી રાજ્યના લોભે તેને મારવા કામણ કર્યું. એકવાર પાનની સાથે ચૂર્ણ ભેળવી દીધું અને પાન બીડું તેને અર્પણ કર્યું. તેણે પણ નિઃશંકપણે તેને ઉપભેગ કર્યો. તરત જ વિજયચંદ્રકુમારના શરીરમાં દાહવર આદિ દેએ પ્રવેશ કર્યો.
કુમારની આ વાતની જાણ રાજાને કરાઈ. અને દુખાનુભૂતિ કરતાં તેણે મંત્ર-તંત્રાદિના જાણકારોને બોલાવ્યા. અને કુમારની વાત કરી, તેમણે પણ રોગપ્રતિકાર માટે અનેક ઉપાયો પ્રારંવ્યા, પણ તેનામાં વિશેષ કંઈ જ ફેરફાર થયો
