________________
: ૩૩૬ : પડી વિણસી જાય, જીવડે જાય ને કાયા પડી રહે મૂઆ પછી બાળી કરે રાખ” આવી સ્થિતિ છે. તે પછી શા માટે શોક કર જોઈએ? એમ રાજાને આશ્વાસન પમાડી દેવીએ સર્વસંગને ત્યાગ કર્યો. પરમેષ્ટિ સ્મરણમાં લયલીન બની ગઈ. અંતિમ પળને પાવની બનાવી દીધી. તિલકસુંદરીનું પ્રાણ પંખેરૂ ઉડી ગયું અને તિલકસુંદરીને જીવ દેવલોકમાં અવતર્યો, ત્યાં દિવ્યઋદ્ધિ પ્રાપ્ત કરી.
નરપતિએ પણ પરલોક ગયેલી તિલકસુંદરીનું પારલૌકિક કાર્ય કર્યું. કાળક્રમે તે પુત્રની ઉપર સ્નેહભાવ દર્શાવતે અલ્પશેકવાળો થયે. અને પુત્રને વ્યાકરણ, કાવ્ય, છંદ, કથા સંબંધી શાસ્ત્રાભ્યાસ કરાવ્યો.
વળી કરવાલ, કુંત, સરાસણ, ચક્રાદિ શસ્ત્ર પ્રક્ષેપણ વિધિમાં કુશળ બનાવ્યા. યૌવન વયને પામેલા બનેને પરમ ઋદ્ધિપૂર્વક રાજપુત્રીઓ પરણાવી. તેઓ બંને પરસ્પર સ્નેહપૂર્વક દિવસ પસાર કરે છે.
આ બાજુ તે રાજા પણ માતાના વિયેગના દુઃખને વિસ્મરણ કરાવતે, માતૃવિયેગી રાજપુત્ર વિજયચંદ્ર ઉપર કરૂણા દાખવતે વિશેષ સાર સંભાળ કરતે હતે. તેને વસ્ત્રાલંકાર અર્પણ કરવા લાગે. પરસ્પર તેમની વચ્ચે નેહભાવ વૃદ્ધિ પામવા લાગ્યા. આ બાજુ રાજાની આવી વર્તણુંક જોઈ, વિચાર કરવામાં નાજુક, તુચ્છતા જોવામાં પ્રધાન છે બુદ્ધિને પ્રકર્ષ જેને એવી તે સૌભાગ્યસુંદરીને ઈષ્ય જન્મી. તે હૃદયમાં બળવા લાગી. તેને અગ્નિજવાલા સમ દાહ પેદા થયા. ઈષ્યના
