________________
: ૨૮૬ : જણાવ્યા વિના સ્વગૃહને છોડી, વિરહને અંતિમ અંજામ લાવવા એકલી અટુલી ચાલી નીકળી. ઘરથી સમીપવર્તી કૂવામાં પડી આત્મઘાત કરવા તૈયાર થઈ.
અને “ફરી ફરી આવા દુઃખને પામું નહીં.” એમ કહેવાપૂર્વક તેણે કૂવામાં પડતું મૂક્યું. ધબ! ઘબ! ધબ! અવાજ થતાં જ લોકે દેડી આવ્યા. કૂવામાં તરૂણપુરૂષ ઉતર્યા. દેવકી દષ્ટિપથમાં આવી. તેને બહાર કાઢી, પણ તેનું તે પ્રાણપંખેરું ઊડી ગયું. માત્ર દેવકીનાં નશ્વર દેહની પ્રાપ્તિ થઈ. આ વાતની જાણ તેના માતા-પિતાને થઈ. સૌ શોકમગ્ન બની ગયા.
હજુ તે દેવકીના પતિનાં મૃત્યુનાં દુઃખથી માતા-પિતા દુખી હતા તે દુઃખની ઉપશાંતિ પણ નહતી થઈ. ત્યાં તે બીજું દુઃખ ઉપસ્થિત થયું. તેમની વ્યથામાં વધારો થયો. પડ્યા ઉપર પાટું માર્યાની જેમ થયું. હજુ તો દેવકીનું શું કરવું! તેની મુંઝવણનો ઉકેલ મળે ન હતું, ત્યાં તે આ પ્રસંગે ઉપસ્થિત થયે છતાં વ્યથિત હૃદયે માતા-પિતાએ તેણીનું પારલૌકિક કાર્ય કર્યું.
એક પછી એક આપદાઓ સર્જાતા બંને સંતાપ કરતા હતા. અંતે આ સંતાપને જીરવી શકવા અસમર્થ તે બંને ટૂંક સમયમાં યમરાજનાં અતિથિ બન્યા. ઘરનાં સ્નેહીજન પણ મૃત્યુ શમ્યાએ પિઢી ગયા. એક બાજુ ભગિનીના મૃત્યુનું દુઃખ વિસરાયું નહીં ત્યાં તો માતા-પિતાની છત્રછાયા પણ છીનવાઈ ગઈ. હવે રહ્યો એકલું અટુલે સંતડ. તેને મન
