________________
: ૩૦૭ :
મરણાંતિક આપદાની પ્રાપ્તિ થઈ. તે પરમાર્થને તું જણાવ. ત્યારે દીર્ધ શ્વાસપૂર્વક અશ્રુ પરિપૂર્ણ નયનથી તેણે કહ્યું : ભે મહાભાગ! જીવિતદાતા! જે કઈ કથનીય હોય, તે તને નિવેદન કરીશ. નહિંતર સર્વથા ન કહેવું એ જ સુંદર છે. વળી સુજનને કથનીય તે જ છે કે જે મનને સંતુષ્ટ કરે. નહીં તે તે અકથનીય જ સારૂં.
વળી જે મારી આ અવસ્થા સાક્ષાત્ તે જોઈ. તે નિર્લજ એવા મારા નામને તારી આગળ કેવી રીતે પ્રગટ કરૂં? વળી જેનાથી મને આવી અવસ્થા થઈ, તેનું નામ પણ લજિત એવા મારે શી રીતે કહેવું? તારી આગળ કહેવું અનુચિત છે. એમ કહી તે મહાદુઃખને પામ્યા. તે મૂછિત થયો. તેની આંખે મીંચાઈ ગઈ, તે ચેતના રહિત થયો. તેની આવી દશા જોઈ રાજકુમારે વિચાર્યું: અરે ! મેં
આ મહાનુભાવને નામાદિ પૂછીને ફરીથી આવી દુષ્ટાવસ્થામાં નાંખ્યો.
શકાતુર રાજકુમાર વસ્ત્રાંચલથી પવન નાંખવા લાગે, શીતપચાર કર્યો. શરીર સંવાહન કર્યું. તેથી તેને થોડીક વસ્થતા પ્રાપ્ત થઈ. તે પુરૂષને આરામ કરતે મૂકી રાજકુમારે સંહિણી નામની ઔષધિ મંગાવી. તેના રસને તે ત્રણ ઉપર લગાડો. તુર્ત જ મંત્રૌષધિના અચિંત્ય-પ્રભાવથી તે સ્વસ્થશરીરી થયે. પછી રાજપુત્ર તેને રાજમંદિરમાં લઈ ગયો.
તેને સ્નાન, વિલેપન, ભોજનાદિ, કરાવ્યું. સ્વસ્થ થઈ તેને ઉચિત સમયે રાજપુત્રે કહ્યું કે હું તીક્ષણદુખ ઉત્પન્ન
