________________
૧ ૨૮૫ :
મોટું કલંક કહેવાય કે, પતિના વિનાશમાં કન્યાને અન્ય પુરૂષ સાથે પરણવાય. માટે આ અનુચિત વ્યવહારને હું આચરીશ નહીં,
સારૂં ત્યારે “હવે તે તને જે યોગ્ય લાગે તેમ કર.” એમ કહી ગ્રામ્યજન સ્વસ્થાને ગયે. બિચારી દેવકીના લલાટે વૈધવ્યનું દુઃખ લખાયું. તે દુઃખરૂપી અશાંતિથી જર્જરિત અંગવાળી જાણે જીવિતથી ત્યજાયેલી જ ન હોય. તેમ અતુછ મૂછને ધારણ કરતી, શરીર સત્કારને પણ નહી કરતી, ભેજનાદિ કૃત્ય પ્રત્યે પણ અણગમે દર્શાવતી હતી. આવી સ્થિતિમાં તેણુ રહી હતી. ત્યાં તે દિનલક્ષમી વ્યતીત થઈ ગઈ. અને તેનાં દુઃખને જેવા અસમર્થ સૂર્ય પણ અસ્તાચલે ચઢ્યો પૃથ્વી ઉપર સંધ્યાદેવીનું આગમન થયું. પક્ષીઓ કિલકિલાટ કરવા લાગ્યા. તમાલવૃક્ષના ગુરછ સદશ શયામકાંતિમય તિમિરપટલી પ્રકટ થઈ. આકાશમંડળની શોભા આહલાદકારી હતી, પણ દેવકીને તે દુખદાયી બની ગઈ
વળી સંતાપને વહન કરતી, શેકાતુર પોતાના અભિપ્રાયને જણાવ્યા વિના, પતિના વિયોગથી દુખિત તે અનેક સંકલ્પ વિકલ્પ કરવા લાગી. પરિણામે તેને જીવિત ઉપર ધિક્કારવૃત્તિ પેદા થઈ ગઈ અને તેથી જ જીવનલીલા સંકેલી લેવા હૈયુ આતુર બન્યું. તેણે ઘડી પણ દિવસે સરખી લાગવા માંડી, સ્વજન પરિવાર પણ તેને કામે લાગ્યું. હવે પોતાના નિર્ધારને પરિપૂર્ણ કરવા આગેકદમ કરતી, પિતાની બેઠકને તિલાંજલિ દઈ, આત્મઘાત કરવાની ઈચ્છાથી સવજનને
