________________
: ૨૬૬ :
પતિના સ્થાને બેસાડી રાજપુત્ર નીકળ્યો. અનુક્રમે સુરપુર નગરમાં પહોંચે. આડેબરપૂર્વક મંત્રી-સામતાદિ સહિત રાજમહેલમાં પ્રવેશ કર્યો. તે પિતાના ચરણમાં પડયો. ગાઢ આલિંગનપૂર્વક હર્ષાતિરેકથી રાજાએ તેને બોલાવ્યો.
વત્સ! આજ અમારો શુભદય વર્તે છે કે દુષ્ટ ચેષ્ટાશીલ તું અત્યારે સજજનની જેમ વર્તે છે. ખરેખર આ દુષ્કર છે, તારા જેવું કંઈ કરી શકે તેમ નથી. પિતાજી! ગુરુભગવંતની કૃપાથી દુર્લભ પણ મનવાંછિતની પ્રાપ્તિ થાય છે. અહીં શું કહેવું ? ત્યારે રાજપુત્રે પલ્લીમાં નિવાસ દરમ્યાન કેવલી ભગવંત સમીપે ધર્મ પ્રાપ્ત કર્યો તે સર્વ સંબંધ કહી સંભળાવ્યોરાજાએ કહ્યું : વત્સ! તું હવે થોડો થોડો રાજ્યભાર વહન કર. અમે પણ હાલ જરાથી જર્જરિત શરીર વાળા નિવૃત્તિ લઈએ. “જેવી પિતાની આજ્ઞા” એમ માની રાજ્યભાર સ્વીકારવા તૈયાર થયે, ત્યારે રાજવીએ શુભ તિથિ મુહૂર્ત યોગે યુવરાજ પદવી અર્પણ કરી. તેને હાથી-ઘોડા સિન્યાદિ સામગ્રી પણ આપી.
તે પણ પ્રતિપન્ન ધર્મ ગુણારોહણમાં તત્પર, જિનવંદનાદિ કૃત્યમાં એકાગ્ર સજજનોને પ્રશંસનીય આચરણ વડે દિવસો પસાર કરે છે. એકવાર બાલ-વર્ધન રાજની સાથે શત્રુતા થતાં વિક્રમાકર રાજા સ્વયં યુદ્ધ કરવા તૈયાર છે. તે જોઈ કુમારે કહ્યું : દેવ! આ અનુચિત આરંભ, સમારંભ શાથી? તે રાજવીની તમારી આગળ શી વિસાત? કે તમે જાતે યુદ્ધ
