________________
: ૨૪૭ :
કેઈ સાર્થ વાહની સાથે જતાં વિધિવશ તેએાએ તે જ પારસપુરના સીમાડે તરૂતલે આવાસ કર્યો. તે જ સમયે કેટલાક મિત્રોની સાથે રમત-ગમત કરતાં પૂર્વભવને પતિ વસુ ત્યાં આવ્યો. તે મહાનુભાવની દષ્ટિ તેના ઉપર પડી “તરત જ મૃતિ થઈ કે આને મેં ક્યાંક જોઈ છે.” પુનઃ પુનઃ વિચારણું કરતાં જાતિસ્મરણ ઉત્પન્ન થયું. તેને પૂર્વભવના સંબંધ સાંભર્યા. જાણે અન્ન-પાન ત્યાગી, જાણે સ્થભિત થયેલો હોય, અથવા ચિત્રમાં આલેખન કરેલ હોય, તેવી તેની સ્થિતિ થઈ ગઈ.
આ દશ્ય જોઈ નગરજન અને સ્વજનના ટોળેટોળા ઉમટ્યા.
તેઓએ તે સંબંધી તેને પૃચ્છા કરી વત્સ! તને શું થયું ! તેણે કહ્યું : તીર્થયાત્રા માટે પ્રવૃત્ત થયેલી આ સુંદરી મારી પૂર્વભવની પત્ની છે. તેના વિના હું નિશે અન્નપાણીને ત્યાગ કરીશ. તેના નિશ્ચયને જાણ તેના પિતા વગેરે સ્વજનોએ પ્રીતિયુક્ત વચનથી તેને બોલાવી સર્વ સંબંધ કહી સંભળાવ્યો. ચિરકાલ ભેગવેલ સુખાદિનું તેને નિવેદન કર્યું. તેનાથી “આ મારે ભર્તાર છે” એમ તેને નિશ્ચિત થયું. તે પણ હર્ષવિભેર બની ગઈ.
લકે પણ વિસ્મય ચકિત થયા માતા-પિતા વિચારવા લાગ્યા. જ્યાં મારે પુત્ર! અને ક્યાં દૂર દેશાંતરમાં રહેલી સુંદરી ! કઈ પણ કર્મ સંયોગે તેને સંબંધ થયે લાગે છે. ખરે જ ! વિધિની પ્રધાનતા છે. ગમન-આગમનની જાણ નથી, છતાં તેવા પ્રકારના સંબંધથી સ્વજનો પણ પુનઃ સંબંધ
