________________
: ૨૪૯ :
અમે જાગૃત થયા, હાર અને રત્નની પિટલી લઈ અખલિત પ્રયાણ કરતાં આ નગરમાં આવ્યા, ગઠરી છેડી તે ફક્ત હાર જ જે. ને ગાયબ હતા, સત્ય તે ભગવતી જાણે. એમ સાંભળી આ ખરેખર નિર્ભાગ્ય શિરોમણિ છે. સર્વ સભાજનને તેઓ હાસ્યપાત્ર બન્યા.
રાજપુત્ર શ્રીધરે પૂર્વાનુભૂત વૃત્તાંતના સ્મરણથી ફરી ફરી યાદ કરતાં જાતિસ્મરણ લહ્યું. મૂછને પામેલો બેઘને પામી તે ફરીથી સિંહાસને બેઠો ત્યારે આગંતુક પુરૂષે દિશાને ઉદ્યોત કરનાર નિર્મળ મુક્તાફળથી નિર્માણ કરેલ હાર કુમારના ગળામાં સ્થાપન કર્યો. ઉચિત પ્રાસાદને પામી તે જ્યાંથી આવ્યું હતું, ત્યાં ગયે. નાગબલ રાજવીએ પૂર્વે નહી સાંભળેલ, અને જેયેલ ભાવને પુત્રના મુખારવિંદ પર નિહાળી કહ્યું : “વત્સ શ્રીધર?” આ શું?
પિતાજી વિસ્ફારિત હારની કાંતિથી પ્રત્યક્ષ ભૂત છે તે ભવ સ્વરૂપ જોયું. આ સાંભળી નરપતિ અને સભાજન વિમિત થયા.
રાજપુત્ર પણ તે દિનથી માંડી વૈરાગ્યવંત બનેલે, ઈન્દ્રજાલ સદશ ભવસ્વરૂપને નિહાળવે, માતા-પિતાની ચિત્તરક્ષા નિમિત્તે બાહ્યવૃત્તિથી કેટલાક દિવસ રાજકાર્યનું અનુપાલન કરી, બીજા દિવસે રાજા પાસે ગયો. તેણે સર્વ સંગત્યાગની અનુમતિ માંગી, ત્યાં તે અંતપુરમાં કે લાહલ ઉછળે. રૂદનના અવાજો કૃતિપથ પર આવ્યા. આ શું! આ શું! એમ બેલતા રાજકે પણ ઉંચા મુખે જેવા લાગ્યા. “શું થશે!” તેની
