________________
: ૨૨૫ :
ધર્મદેશના આપી રહ્યા હતા. તે સાંભળી ઉત્થાનની ભાવનાથી તેનું મન ત્યાં જ ચોટી ગયું કે જાણે, તે ભગવંતે શું કર્યું ! કાંઈ જ સમજાતું નથી. શું કઈ મનમેહક નાખ્યું ! કે કેઈ ઉગ્ર વિદ્યાથી તેને વશ કર્યો! કંઈ જ સમજાતું નથી. પણ મારા પુત્રને મેં તેમની પાસે મસ્તક મુંડાવેલું, હાથમાં પીંછાવાળું ઉપકરણ હતું. અને ધર્મધ્યાનમાં લીન બનેલો જોયે. મેં તેને પૂછ્યું: વત્સ! તે આ શું કર્યું?
જાણે મને ઓળખતે જ ન હોય, તેમ તે મૌન જ બેસી રહ્યો. ઘણીવાર બોલાવવા પ્રયત્ન કર્યો, પણ તેણે કંઈ જ પ્રત્યુત્તર આપ્યું નહીં. તેથી હું નિરાશ થઈ ગયે. એક બાજુ કુટુંબના નાશથી દુઃખી હતી, તેમાં વળી પડ્યા ઉપર પાટું મારવા” જેવું તેણે કર્યું. અને મારા દુઃખમાં વધારો કર્યો.
આધારભૂત એક પુત્ર હતું, તે પણ ચાલ્યા ગયા. હું એકાકી નિરાધાર બની ગયે કંઈ પણ કામ કરવું ગમતું નથી. મારી બધી શક્તિ જાણે હણાઈ ગઈ. આથી આ ફરિયાદ કરવા માટે હે ! રાજતમારી પાસે આ છું.
તેની આ વાત સાંભળી સભાજન હસવા લાગ્યા. ખરેખર આ મૂખ છે. સંકટમાં પડેલાને ઘર્મમાર્ગ બતાવનારની અજ્ઞાનથી ઉોષણ કરે છે. રાજાએ પણ હાસ્યસહિત કહ્યું અરે મૂઢ! સંસાર-નિવેદથી કે મારિના ભયથી તારા પુત્રે પ્રવજયા સ્વીકારી, તેમાં શ્રમણને શું દોષ? અરે મૂઢ! તને તારા વીણું વાગે ૧૫
