________________
: ૨૨૪ :
સ હકીકત મંજૂ કરવા લાગ્યાઃ હે દેવ ! સાંભળેા, આ જ નગરમાં હુ' દૈવલ નામના ગૃહપતિ વસુ છું. મારે ચાર સગા નાના ભાઈએ છે. ચાર ખડેના છે. વળી પુત્ર વિગેરે પરિવાર પણ વિશાળ છે. પરસ્પર બધા સ્નેહભાવથી રહે છે, બધા સપીને ગૃહકાર્યો કરે છે. સુખપૂર્ણાંક દિવસે। પસાર થઈ રહ્યા હતા. પણ એકવાર મારા કુટુમમાં રાગચાળા ફેલાયે।. મંત્ર-તત્રાદિ ઉપચાર પણ નિષ્ફળ ગયા. જાણે અકાલે યમરાજ કુપિત થયા હોય, એમ વ્યાધિએ જોર પકડયુ', દેવતાની પૂજા, ગ્રહપૂજા વિગેરે કર્યુ. તેા પણું જાળું કુદરત રૂઠી ન હાય, તેમ બે ત્રણ દિવસ રુગ્ણાવસ્થા ભાગવી, માનવાના નાશ થવા માંડયો.
જોતજોતામાં કુટુંબના સભ્યો ચમરાજને આધીન થવા લાગ્યા. તેમના મરણના દુઃખથી પારાવાર દુઃખિત, ઉપાચાને નહિ જાણતા, પાતે પણ મૃત્યુને પામશે, એવી શકાથી હું રહેતા હતા. ત્યાં તેા જાણે ગાંધવપુર, ઇંદ્રજાલ, કે રૂમમાં દૃષ્ટ પદાર્થોની જેમ આખુ કુટું'બ નષ્ટ થઈ ગયું. હું પણ ભભીત થઈ ગયે.. સમગ્ર ટુ'ખરા વિનાશ સર્જ્યો. પણ જાણે તેમની મૃતક્રિયા કરવા માટે જ કુદરતે મારૂં રક્ષણ કર્યું" ન હાય, તેમ હું' અને માટા પુત્ર એ જ જીવતા રહ્યા. અમે બંનેએ સર્વેનું મૃતક કાય પતાવ્યું. પછી આ મશાન તુલ્ય ઘરને છેડી અમે બંને આજીમાજી વસવા લાગ્યા.
એક દિવસ મારા જ્યેષ્ઠપુત્ર નદન ઉદ્યાનમાં મહુશિષ્યાથી પરવરેલા વિજયદ્માષસૂરિ પાસે ગયા. ભગવત પણ ભવ્યજનાને
