________________
: ૨૩૯ :
મહારાષ્ટ્ર દેશમાં અરિષ્ટપુર નામનું નગર છે. ત્યાં અશોકદત્ત નામે વણિક હતો. તેને ધદેવ નામને પુત્ર હતે. ધનવતી નામની પુત્રી હતી. બન્ને વચ્ચે ગાઢ સનેહ હતું. તેઓ એકબીજા વિના રહી શકતા નહીં. તેઓ સ્નેહના ગાઢ-બંધનથી બંધાચેલા સુખપૂર્વક દિવસે પસાર કરતા હતા. તેમને સુંદર આકર્ષક પ્રેમભાવ અને ખેંચાણુકારક સનેહબંધન જોઈ ભલ ભલાને ઈર્ષા આવતી હતી. બાંધવ-ભગિનીની જોડલી તે અજબની હતી. હવે એકવાર અશોકદર મૃત્યુ પામ્યા. અમારૂં શિરછત્ર ચાલ્યું ગયું. સમગ્ર જવાબદારી ભાઈ ઉપર આવી પડી. ભાઈને બેનની ચિંતા થતી હતી યૌવનને ઉંબરે ઉભેલી ભગિનીનું લગ્ન કર્યું. બેનીને સાસરે વળાવી. તેને ઘરે સૂનકાર લાગવા લાગ્યો. તેને ભગિનીને વિરહ અસહ્ય થઈ પડ્યો. ખરે જ! સંયેગનાં સુખ કરતાં વિયેગનું દુઃખ મહાન છે. તે હૈયાફાટ રૂદન કરવા લાગ્યા. પણ ભગિનીને વળાવ્યા વિના છૂટકે ન હતો.
ભગિનીને મન ભાઈ વહાલો હતે. તે ભાઈના વિરહથી વિધુર બની ગઈ. પણ શું થાય ! બહેની સાસરે ગઈ. પણ
ત્યાં તેને પ્રતિદિન બંધુની યાદ સતાવતી હતી. તે ક્ષણક્ષણ–પલ-પલ બંધુનું જ ધ્યાન ધરતી હતી. બન્ને વચ્ચે પ્રેમ નિસ્વાર્થ હતો. બેની શ્વસુર પક્ષમાં દિવસો વીતાવે છે. તેને વિયેગનું દુઃખ વિસરાતું નથી, ત્યાં નવી આપત્તિ ઉપસ્થિત થઈ. એકવાર તેના પતિદેવને ફૂલ વેદના થઈ. અંતે તેને પતિ દેહપિંજર છોડી ગયા. તેનું મૃતકકાર્ય પતાવ્યું.
