________________
* ૧૩૧ :
વિચિત્ર શય્યાએ સજાવી. સુંદર વસ્ત્રાલ કારા એકઠા કર્યો. વિવાહ મહાત્સવની તૈયારીએ ખૂખ જ વેગથી થઇ રહી હતી. ત્યાં તે પહેરેગીરને જણાવ્યા વિના જ જાણે યમરાજ જ ન હાય, તેવા એક પુરુષ કયાંકથી સુખે બેઠેલા વિદ્યાધર રાજાની સમીપમાં આવ્યેા અને ખેલવા લાગ્યા : અરે વિદ્યાધરેન્દ્ર ! સાંભળ, રથનૂ પુર ચક્રવાલનગરના સ્વામી અન`તવીય છે. તેના પુત્ર અન તકેતુ છે. તેણે તમારી પાસે મને મેાકલ્પે છે. વળી સદેશે। કહેવડાવ્યા છે કે, તારી પદ્મા નામની પુત્રી અન્ય કાઈ ને આપીશ નહીં. તેને હું વરવા ઇચ્છું છુ.. જો તુ' અન્ય કાઇને આપીશ, તેા તારી આશા સહિત તેનુ હરણ કરીશ, તારા આશારૂપી મિનારાના ચૂરેચૂરા કરી નાંખીશ.
આ પ્રમાણે તેના કહેણથી કાપાતુર થયેલા વિદ્યાધરપતિએ કહ્યુ', અરે ભદ્ર! તું તા મહારાજાના પુત્રના દૂત છે. તારે આવુ' ખેલવુ. અનુચિત છે, અન્યથા જે ઉત્તમકુલમાં ઉત્પન્ન થયેલા આવુ ખેલે, તા તેને તે શારીરિક ડ જ ચાગ્ય છે. ૨ ફ્તાધમ ! ચાલ્યા જા. તરત જ દૂત પેાતાના સ્થાને ચાલ્યા ગયા. પણ વિદ્યાધરપતિનાં ચિત્તમાં ચમત્કાર સર્જાયા. તુરત જ ચાતુરંગ સૈન્ય સજ્જ કર્યું, નગરની આજુબાજુ પહેરે. ગીરા અને સૈન્ય ગેાઠવી દીધું.
આ માજુ લગ્ન સમય નજીકમાં હતા. એટલે તૈયારી જોરદાર ચાલી રહી હતી. વરવહૂને સ્નાન કરાવ્યું. રાજમાતાએ ગીતા ગાવા લાગી. અંતઃપુરની દાસી નાચવા લાગી,
