________________
* ૨૦૦ :
તેણે વિષયની અભિલાષાને પણ મારી નાંખી હતી. સંસારરૂપી કેદખાના ઉપર તદ્દન વિરક્ત મનવાળો, મહાપુરુષની જેમ પિતાને સમય સારી રીતે નિર્ગમન કરે છે.
સોમકુમારને વિરક્ત ચિત્તવાળે જઈને તેના પિતા મહાધરરાજવી અને રાણી રેવતીને ચિંતા થઈ કે અહ! યૌવન વય, સુંદર કાયા, કુબેરભંડારીના વિભવને તિરસ્કાર કરે તે વૈભવ, દેવાંગનાઓના લાવણ્યને હસી કાઢે એવી રાજ કન્યાઓનું દર્શન થવા છતાં, કામદેવથી પણ અત્યંત રમણીય રૂપવાળા નિગી શરીરવાળા કળા કૌશલ્યમાં પ્રવીણ આને મુનિનું દર્શન થયું નથી, છતાં યુવાનને વિકાર જરા પણ અસર કરતું નથી. વળી વિષય સુખનું તે નામ લેતે નથી. અરે! આવું સંસારથી તદ્દન વિમુખ થઈ ગયેલું અલૌકિક તેનું ચારિત્ર તે કેવું? જે આ છોકરે વિષયસુખથી વિમુખ થઈને આમ સાધુની પેઠે જ રહે, તે આપણને આ રાજ્ય મળ્યું તે વૃથા છે. આપણે વૈભવ નિષ્ફળ છે. આપણું જીવતર ઝેર છે. આપણે જીવતા છતાં મુવા જેવા જ થઈ જઈએ, ત્યારે હવે તે વિષયમાં પ્રવૃત્તિ કેવી રીતે કરે, એ સંબંધમાં રાજારાણી વચ્ચે વિચારણા થઈ. એકાંતમાં વિચારણા કરતાં અંતે નિર્ણય કર્યો કે વિષયસુખનો અનુભવ કરવા માટે તેઓએ જાતે જ સેમકુમારને કહેવું જોઈએ, તેઓએ માન્યું કે પુત્ર ઘણે વિનયી, દાક્ષિણ્યનો ભંડાર છે. તેથી મા-બાપના વચનને કદી ઉદ્ઘઘશે નહીં. એમ વિચારી તેઓ સેમકુમાર પાસે આવ્યા, અને કહેવા લાગ્યા : અરે ભાઈ! અમારા મને રથને
