________________
: ૧૮૪ :
થવા લાગ્યા. માયાની સહાયથી તેને એવું થવા માડયું કે, જાણે આખી દુનિયાને છેતરી દઉં! અનેક પ્રકારના પ્રપંચથી બધાને ભેળવી દઊં. પરિણામે માયાની મૈત્રી થતાં તે નિધાનકળશને ગ્રહણ કરવા ખોટે ડોળ કરવા લાગે. માયાવી એવા તેણે શ્વાસ રૂ, નયનને નિશ્ચળ કરી દીધા અને જાણે ચેષ્ટા રહિત મરણને શરણ થયો હોય, તેમ જમીન ઉપર પહે, તેને જોઈ સાર્થવાહ અને નંદ ભયભીત થઈ ગયા. અને બેલવા લાગ્યા : અરે ! અરે ! આ શું થઈ ગયું ! પછી તરત જ નિધાનને મૂકી દઈ તેને વિશે શીતે પચાર વગેરે કરવા લાગ્યા. તે પણ તેનામાં કંઈ ફેરફાર જણાયે નહિ, ત્યારે જે કહ્યું કે આ તે મેટું વિદન આવ્યું લાગે છે. આમ કેમ થયું? તે જણાતું નથી. ત્યાર પછી નિધાનભૂમિ ઢાંકી દીધી. પછી નિધાનદેવતાને પ્રાર્થના કરી કે “તું આ કંદને બચાવ, અમે પાછું ધન મૂકી દઈશું”
તરત જ સ્કંદમાં ચેતના જાગી. વિકવર નયનવાળો તે બોલવા લાગ્યા. આ શું? ત્યારે સાર્થવાહે સર્વ હકીક્ત કહી સંભળાવી. ત્યારે કપટી કદે કહ્યું એમ જ છે. જ્યારે હું મૂછિત થયે, ત્યારે કેઈએ મને કહ્યું. આ નિરપરાધીને શા માટે હણે છો ! હણવા યેાગ્ય તે સાર્થવાહ જ છે? જેણે દવાની શરૂઆત કરી હતી બીજું હું કંઈ જાણતે નથી. આ પ્રમાણે સાંભળી સાર્થવાહ ભયભીત થયે, “જીવતો નર ભદ્રા પામે” એમ વિચારી નિધાનભૂમિ ઢાંકી દઈ નંદસ્કેદની સાથે ઘેર ગયા. પરસ્પર વાર્તાલાપ કરવા વડે
