________________
६४२
जम्बूद्वीपसूत्रे
तथैव पूर्वोक्तानुसारेणैव यावत् पश्चिमदिशाभिमुखं प्रभासतीर्येण लवणसमुद्रमवगाहतेप्रविशति 'ओगाहित्ता' अवगाह्य कियत्पर्यन्तमवगाहते इत्याह 'जाव से रहवरम्स कुप्परा उल्ला' यावत्तस्य रथवरस्य कूर्परौ कूर्पराकाररथावयवविशेषौ आद्र स्याताम् जातौ कित् पर्यन्तं वक्तव्यमित्याह 'जाव पीइदाणं' प्रीतिदानपर्यन्तं मागधदेव साधनाधिकारोक्तं सूत्रं ग्राह्यम् 'से' प्रभासतीर्थाधिपदेवस्य प्रीतिदानं चक्री भरतः स्वीकरोतीतिभावः पूर्ववत् सर्व ग्राम् परन्तु प्रीतिदानम् 'णवरं वरदामतीर्थाधिपदेवापेक्षया अयं विशेषः तमेव दर्शयति'माल मउडिं मुत्ताजालं हेमजाल कडगाणिय तुडियाणि आभरणाणिय सरं च मामाहयंक पभासतित्थोदगं च गिन्ह' तत्र 'माल' मालां - रत्नमालाम् 'मउर्डि' मुकुटम् 'मुत्ताजालं' मुक्ताजालं दिव्यमौक्तिकम् 'हेमजाल' कनकराशिम्, कटकामि च हस्ताभरणानि, त्रुटिकानि च - बाह्वाभरणानि नामाहताङ्कं शरं च प्रभासतीर्थोदकं च गृह्णाति 'मिण्डिचा ' गृहीत्वा 'जाव पच्चत्थिमेणं पभासतित्थमेराए' यावत् पाश्चात्ये पश्चिमदिग्भागे प्रभासदिशा - वायवीविदिशा की ओर प्रभासतीर्थ की तरफ जाता हुआ देखता है तो वह पहिले जैसा कहा जा चुका है उसी तरह से सब कार्य करता है और पश्चिमदिशा की ओर सन्मुख होकर वह प्रभासतीर्थ से लवण समुद्र में प्रवेश करता है । ( ओमाहित्ता जाव से रहवरस्सं कुप्पारा उल्ला) वहां वह ईतनी ही दूर जाता है कि जिससे उसके रथ के कूर्पराकार वाले अग्रवही गोले हो पाते हैं । (जाव पीइदाणं से णवरं मालं मउडिं मुत्ताजालं हेमजालं कडगापणि डिआणि आभरणाणि अ सरंच णामाहयंकं पभासतित्थोदगंच गिण्हइ) वहां पहुँच कर वह अपने घोड़ो को ठहरा लेता है और रथ को खडा कर लेता है रथ के खड़ा होते ही वह धनुष को हाथ में लेकर उस पर बाण का आरोपण करता है । और फिर उसे छोड़ता है वह बाण प्रभासतीर्थाधिप देव के भुवन में जाकर पड़ता है । प्रभासतीर्थाधिप देव कुमार को भवन में खड़े हुए बाण को देख कर क्रोध जगता है। जब उसका क्रोध शान्त हो जाता है तब वह अपनी ऋद्धि के अनुसार भरत चक्री के पास आकर उनकी शरण स्वीकार करलेता है और इस उपવાયવી વિદિશા તરફ એટલે કે પ્રભાસતી તરફ પ્રમાણુ કરતું જુવે છે ત્યારે પહેલાં કહ્યું છે તે પ્રમાણે જ તે સવકાર્ય સમ્પન્ન કરે છે અને પશ્ચિમ દિશા તરફ સન્મુખ થઈને તે प्रभासतीर्थ थी सवाशु समुद्रमां प्रवेश रे छे (ओगाहित्ता जाव से रहवरस्त कुप्पराउल्ला) ત્યાં તે એટલે દૂર સુધી ગમન કરે છે કે જેથી તેના રથના પરાકારવાળા અયવા જ ભીના
शडे छे. (जाव पीइदाणं से णवरं मालं मउडिं मुत्ताजालं हेमजालं कड़गाणिभ अतुडिआणि आभरणाणि अ सरंच णामादर्यकं पभासतित्थोदगं च गिण्हर) त्यां पडीચીને તે પેાતાના ઘેાડાઓને થભાવે છે અને રથને ઊભેા રાખ્યા. થ ઊભે રાખીને તત જ તે પેાતાના હાથમાં ધનુષ લે છે અને તે ધનુષ ઉપર મનુ આર ણ કરે છે અને ત્યાર બાદ બાજુ લક્ષ્ય તરફ છેડે છે. તે ખાણ પ્રભાસતીર્થો ધપદેવકુમારના ભવનમાં પડે છે. પાતાના ભવનમાં પડેલા અણુને જોઈને તે ક્રષિત થઈ જાય છે. જયારે તેને ક્રોધ શાંત થઈ જાય છે ત્યારે તે પેાતાની ઋદ્ધિ મુજબ ભરતચક્રીની પાસે આવીને તેમનું શરણુ સ્વીકારે
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
